ha bir kibrit çakmış
tütün yanmış…
ha bir kibrit çakmış
orman…
aynı anda alev alıyor
gözlerin.
İçime çektiğim her nefes
eğilen bir ağacın dalları…
o ağacın meyveleri dahil…
Tütün neyse gözlerin de o.
İkisi de fırsat bulsaymış
çiçek verecek ağaçmış ..
Ne önemi var bu benim ciğerimin yanmışlığının,
Sen parmaklarımın arasına sığan
en heybetli ağaçtın.
Bırak allahaşkına artık şu ciddiyeti…
Biraz yer aç da,
aksın hayat göğüs boşluğundan içeri.
Bazen ihtiyaçla gelir yaşamak
filizlenir kapında,
bazen de işte şu sigarayla…
Neyin ne zaman başladığını kestirmek zor,
iyi bir şey başlıyorsa da neden bitişini düşünüyor insan illa?…
Bir ormanı yakmaktan mı korkuyor
konuşursa?
Hadi canım ne önemi var kelimelerin kelimelerin kelimelerin…
Sen tek bir bakışınla ateş alan en büyük sevincimdin.
Unutmak kuşta kafestir’ yazmıştım bir defasında,
meğer o şiir kehanetimmiş şu ana….
Bazen oluyor bu,
sesini kısıyorsun hayatın
ama görüntü hala net.
Bazen de fısıldıyor kulağına
ıslak bir nefes…
‘hadi yapma ‘…
Hangi anlamı hangi söze mundar ediyor ki insan
bir sürü yaşanmışlıktan sonra..
ve niye hala ilk gün ki gibi gelip kuruluyor bir isim hafızana?
kime yazıp çiziyorsun sayfalarca?
kimi asıp kesiyorsun bir kaç lafla?
kime korkuyor kime utanıyor kime susuyorsun?…
Hadi canım ne önemi var bunca anlam arayışının
sen saçlarımın arasından geçip giden
en çiçekli bahardın..
