Türkiye AB üyeliği yolunda Olli Rehn´in son açıklamasına göre “mehter takımı” gibi ilerlemeye devam etmekte. Son olarak 12 Haziran 2006 günü şansı yaver gitti ve Brüksel´de anlatıldığına göre kendini oldukça kötü temsil ettiği “Bilim ve Araştırma” alanında şimdilik “paçayı kurtardı”.
AB üyeligi yolunda verilen kavgaya paralel olarak ve belki de AB yolunda atılan adımların tersine Türk Dış Politikası uzun vadede Türkiye için derin izler bırakacak hatalar yapmakta.
Hangi ciddi ülkenin cumhurbaşkanı İsrail´i ziyaret ederken ülkesinin bakanlarının yanında gelmemesi icin özel çaba sarfetmek zorunda kalmıstır hiç bilmiyorum. Sanırım Türkiye bu konuda bir ilk.
Ne acı!
Ülkenin cumhurbaşkanı İsrail´e giderken yanına bakanları almıyor, çünkü haklı olarak onların tüm dünyada “terörist bir örgüt“ olarak tanınan Hamas temsilcileri ile görüşebileceğinden çekiniyor. Türkiye ve İsrail arasındaki derin ilişkiler bu nedenle son aylarda çok yara almış durumda.
Ve Türkiye Cumhuriyeti´nin Cumhurbaşkanı çok haklı!
O Filistin´de resmi ziyarette iken Ankara´da Türk Dış İşleri Bakanlığı´nın da haberi olmadan Türkiye-Filistin Parlamentolararası Dostluk Grubu Başkanı ve AKP Manisa Milletvekili Hüseyin Tanrıverdi bir Hamas heyeti ile buluşuyor. Sonra da bu buluşmanın resmi olmadığını açıklıyor.
Aynı daha önce AKP´nin davetlisi olarak Ankara´ya gelen “Hamas agır topunu” davet edenlerin açıkladığı gibi “masum“ bir buluşma.
Türkiye´de iktidarda olanların Hamas ile bu „flörtleri“ nedeniyle Türkiye özellikle Kuzey Irak´ta çok zorlanacağa benziyor. Çünkü her tarafın sahip çıkabilecegi bir terör grubu olabiliyor.
Ve Dış Politika hataları bu kadarla da kalmıyor.
Tüm dünyanın haklı olarak endişe ile izlediği İran´daki gelişmelere rağmen Türkiye´de iktidarda olanların sanki bugünkü İran Cumhurbaşkanı´na özel bir sempatisi var. Mahmud Ahmadineschad özellikle Hitler´in Musevi Soykırımı´na yönelik olarak yaptığı “ırkçı“ açıklamalar nedeniyle kimilerine göre “Saddam´ın hiç bir zaman olamadığı kadar“ tehlikeli bir şahıs olarak görülmekte.
Hele böyle bir liderin “atom bombasına“ sahip olmasının neden olabileceği tehlikenin boyutları ölçülemeyecek kadar büyük.
Türkiye, Almanya değil. Türkiye Cumhuriyeti kurulduğundan beri “İrtica Tehlikesine“ karşı kendisini aktif savunmak zorunda olan bir ülke. Ve bu nedenle Türkiye´nin yeri İran´ın yanı değil.
11 Haziran 2006 tarihli Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung´ta Almanya´da maalesef hala var olan NPD´nin federal sözcüsü Klaus Beier 2006 Dünya Futbol Şampiyonası´nda yürekten İran Millli Takımı´nı desteklediklerini açıklıyor. Hatta Almanya ve İran karşılaşmasını çok dilediklerini belirtiyor. Çünkü Mahmud Ahmadineschad´i çok seviyor Almanya´nın neo nazileri.
17 Haziran Cumartesi Günü İran Milli Takımı´nın Frankfurt´ta yapacağı maç nedeniyle neo naziler tüm güçlerini Frankfurt´a çağırmış bulunuyorlar polisin temin ettigi bilgilere göre.
Cumhurbaşkanının İran´i içine soktuğu bu durum aslında İran için de acı. Ama Türkiye için de çok anlamlı.
Türk Dış İşleri Politikası´nı dış işleri mensuplarının değil AKP kurmaylarının biçimlendirdiği bilinen bir gerçek. Maalesef!
Ve sonuçlar da apaçık ortada!
Hamas ile “garip“ ilişkiler. İran konusunda net çizgilerin olmaması.
Sonra da AB kamuoyu bizi desteklemiyor diyenler var. Garip!
Örneğin kendi tarihlerinden dolayı “İsrail ve Museviler” konusunda çok hassas olan Alman ya da Hollanda kamuoyunun Hamas ile “flört eder“ görünen ve tüm “ırkçı“ açıklamalarına karşı hala “sempati“ ile izlenen bir İran Cumhurbaşkanı konusunda tavır almayan bir Türkiye´nin AB üyesi olmasını desteklemesini beklemek ne derece mantıklı?
İranlı futbolcular adına üzülüyorum. Çünkü Meksika karşısında kaybettiklerine sevinmek zorunda kaldım. Onların spor alanında sağlayacagı her başarının dini istismar edenler tarafından nasıl art niyetle kullanılabileceğini düşünmek bile kaygılandırıyor insanı.
Not: Bu yazı Forum Diplomatik gazetesinde 13 Haziran 2006 Salı Günü yayınlanmıştır.
