Kısalığından mı pay biçsem
sonsuzluğundan mı yola çıksam..
durup baksam beklesem de
sussam koşsam yol versem de
bir kaç kelimelik kahramanlık
ve çokça da unutkanlıktır anladığım…
nasıl anlatsam..
eski bir alışkanlıktır ismim
kağıt peçetelere karaladığım..
karmakarışık bu coğrafyada
biraz gençlik bozkırıdır ..
imla hareketleriyle dolu o sarı tozlu hüzün,
gitgide ağırlaşan bir kelimeye sımsıkı tutunur
ve kapıyı geceye her tıklatışımda
kendi kendiyle karşılaşır durur.
‘bir şehirde bir el uzandı ve tutttu çıkardı içimdeki gerçeği’
..diyebilirim buna …
ama anlatamam…
ağustoslar
araba sesleri
mesai saatleri
dersler ödevler işler
bir yakadan öbür yakaya katedilen mesafeler
ve bunca yoldan sonra
kim der ki gecenin üçünde
bir ses bölecek uykunu
ve seslenecek : yeni başlıyor daha..
diyebilirim buna..
ama anlatamam…
bir rüzgar kadar karıştıramam ki ben denizi
nasıl duyuracağım sesimi..
bir bilsem ki aşktandır kendimi özel sanışım..
öyleyse neden kendimi hiç doğuramamışım…
sarılmak istediğimde kendime
kaçmak istediğimde ayaklarıma dolanışın..
biri gülünce tanıyorum sesini
biri ağlayınca ağlayan sensin sanki..
fakat bunu anlatamam…
biraz bana benziyor gibi de
gururum gibi kırılgan bir öfke…
kayacak gibi ayak ucumdan
içimden koparamadığım o gri hüzme…
bir bilsem ki aramızdaki yanlızca tül bir perde
açıp uyanacağım sonsuz maviliklere…
bir nefes kadar yakın
sıradan bir tariften ne kadar da uzaksın…
nasıl anlatılır..
kısalığından mı pay biçsem
sonsuzluğundan mı yola çıksam
durup baksam beklesem de
sussam koşsam yol versem de
kadere gömülü çomak toprağı delmedikçe
kalem kuru bir daldır ellerimde…
durmaksızın omuzuma dokunan görünmez el
habire yaz diyorsun ya bana..
hangimiz tam anlayabildik ki…
