Sibel Bengü
İstanbul’da kar – Covid günlüğü
Bu sabah İstanbul’da kar
bir gelinin güpür dantellli gelinliğinin kuyruğundan süzülür gibi
örtüyor boğazın her iki yakasını…
hem saf bir teslimiyet
hem birazdan halaya katılacak bir acelecilik…
Bahçedeki erken...
Karantinada tatil – Covid günlüğü
Kendime tatil olsun diye bugün…
Zeytinyağlı fasulye yaparım belki…
Kılçığını ayıklarken, bir derenin yamacındaymışım gibi mesela
balıkların sıra sıra yüzdüğü suya
kesik yerlerinden acıyan
ellerimi bırakırım.
Biraz ‘aferin’ bırakırım beğendiğim...
Bilinsin… – Covid günlüğü –
Yeni bir çağın eşiğindeyiz düşün bunu…
Her şeye yeniden başlıyormuş gibi yazamaz mısın kalan ömrünün ön sözünü?
Duvarlarını yalnızlık bürümüş bu büyük tufanın
hepi topu iki metrekare...
Kendini hatırlatan yıllar
İlk hatırladığım yıl; tombalada birinci çinko…
Kuruyemiş ve meyve sarhoşluğunda
Sobada kızaran ayva, kapıda kırılan nar
Çatılarda buz sivrisi…
Çocuk yaşımın kar sevinci
Hala o bozkırın göğsünde saklı…
Ve kıyısında...
Neyi nasıl sevdiğini hatırla… Covid günlüğü…
Tam yazmaya oturmuşken, yazdığım yazının 2011'de yazdığım yazıyla
aynı paralellikte olduğunu görerek şaşırdım.
Aynı sularda, aynı nefes arayışıyla,
aynı ışığa kavuşma özleminin tarifsiz yorgunluğuyla yüzleşiverdim…
Tek farkla...
Bu defa...
Turgut Uyar’ın “geyikli gece” şiirine kuruldum…
Turgut Uyar’ın “geyikli gece” şiirine kuruldum…
Büyük bir elek verdi 2020 yılı elimize…
Hadi ele bakalım dedi…
Eleye eleye bitiremedik.
Biraz korktuk, biraz sustuk
biraz yorulduk oturduğumuz yerde
biraz da...
Susmak tarlasından yüzmek denizine…
Çatıların üzerinden kıvrılarak pencereye uzanıyordu gece…
Ayın küllü gri ışığı perdenin arasından süzüldü
ve gözlerimin ferine usulca yerleşti..
ne müthiş bir irkilme …
Tam bu uyku ve uyanıklığın...
‘O an’
‘O an’ bir yön tabelasıdır. ‘O an’ın içinde çözülür ve bir başka ‘an’ın farkındalığına doğru ilerleriz…
Asla ve daima arasında gidip geldiğin o kısacık an…
Sağlam...
Günlerin getirdiği…
Erken kalkıp yüzümü yıkadım
en görünmez halimi takınıp dışarı fırladım
bugün bir gölge gibi dolaşacağım istanbul’da…
Upuzun bir sisin içinden çıkmış gibi yönümü arıyorum.
Bahçe kapısında lavantalar coşmuş
sokaklar...
Yeniden başlamaya durmak…
Burada bir yerlerde öylece saklanıyor
asitli buruk tadıyla hayat.
zararsız bir ‘insan’ tohumu atıyor
pasif direnişli bulanık geceye…
belki bir şey olur,
kuş tüyüne yasladığınız kafanıza.
belki bir şey çoktan...
Muhammet Çankıran BÜTÜN YAZILAR
