Ortadoğu’nun politik çıkarlarına kurban edilen halkların başında Kürtler geliyor. 35-40 milyona sahip olan Kürtler, en ufak bir demokratik hakkını kullanabilmiş değil. Uluslararası ve bölgesel işgalci güçler, Kürtlere yönelik eş zamanlı geliştirilen katliamları, saldırıları ve topyekun tasfiye politikalarını kesintisizce devam ediyorlar.
Türk devletinin varlık nedeni olan ‘tek’ temel argümanı “herkesi Türk’tür.” Kendi sistemini yıllardır bu temel ilke üzerinde sürdüren devlet, uyguladığı asimilasyon politikasında önemli oranda başarılı oldu. Ermeniler, Yahudiler, Rumlar çok yönlü tasfiye edildiler. Lazlar, Çekerkezler, Pomaklar, Abahzalar, Türkmenler gibi Anadolu’da yaşayan onlarca etnik grup asimile edildi. Bugün milliyetçiliğin en çok geliştirildiği bölgede bu etnik grupların yaşadığı bölgeler olması sanırım tesadüfi bir durum değil. Geriye Kürtler kaldı. Bunu başarmış olsalardı, bir sorunları kalmayacaktı ama olmadı. Kürtler etnik sosyolojik bir topluluk olarak varlıklarını korudular.
Kürtler tarihsel süreçlere uygun politikalar ve örgütlenme metotları geliştirerek kendi varlıklarını ispatlamanın ötesinde birleşik bir ulus olmanın politik düzeyini yakaladılar. İstem ve talepleri artık tek bir devletin sınırları içerisinde olmayıp bölgesel bir düzeye ulaştı. Irak’taki politik durum Güney Kürdistan Federasyonu’nun oluşumuna yol açtı. Bugünkü Suriye’deki oluşan politik krizin oluşturdu yeni dengeler Kürtlerin özerk bir statüye doğru evirildiğini ortaya koyuyor. Oluşan fiili oluşan durum, yakın bir süreçte resmiyet kazanacaktır. İran devleti, Kürtlerin durumunu kendi politik ilişkileri içerisinde yeniden analiz ederek, daha somut adımlar atabilir. Uluslar arası güçleri bu sürecin dışında tutarak bir yönelim içerisine gireceğine dair önemli veriler var.
Bölgesel gelişmelere karşı en katı bir şekilde duran ve değişime karşı direnen ise Türk devletidir. İster geçmişte Kemalist, isterse bugünkü İslamcı rejim olsun tarihsel süreci analiz edip yeni politikalar geliştirmek yerine ‘tasfiyeci ve asimilasyoncu’ çizgiyi sürdürmenin bütün yollarını deniyorlar.
Tasfiyeyi stratejik bir politika olarak benimsedikleri için saldırıları çok kapsamlı bir alanda yürütüyorlar. Kürt savaşçılarına karşı kimyasal silah kullanan devlet, bunu saldırılarını Kürt köylerini bombalayıp toplum katliam yapmasına kadar genişletti. Yüzlerce Kürt çocuğu cezaevinde, tutukluluk yaşı 9’a kadar düşmüş bulunuyor. BDP Eş Başkanı Demirtaş’ın verdiği bilgilere göre, “6 milletvekili; 94 gazeteci ve 30 gazete dağıtımcısı; 36 avukat; 31 belediye başkanı; 7 belediye başkan yardımcısı; 5 belediye başkan vekili; 183 parti yöneticisi; 28 Parti Meclisi üyesi; 6 MYK üyesi; 2 eşgenel başkan yardımcısı; 400’e yakın öğrenci…
Öte yandan, 140 sendikacı gözaltına alındı; 49’u halen savcılıkta ifadelerini veriyor. Gözaltına alınan ve tutuklananların bir bölümü ise parti üyeleri, sempatizanlar ya da bizimle hiçbir örgütsel bağı olmayan vatandaşlardır… Toplam tutuklu ve gözaltı sayısı: 6300 kişi.” Askeri, politik, sosyal ve ekonomik alanları kapsayarak çok daha fazla geliştireceklerini devletin bütün temsilcileri çok açık bir şekilde belirtiyorlar. Öyle ki karşımızda ‘intikam’ diyen bir cumhurbaşkanı ve başbakan var.
Devletin bütün tasfiye politikalarına rağmen, Kürtler in politik temsilcileri sorunun demokratik siyaset içinde çözüm bulması ve devletin tasfiye politikalarının boşa çıkartılması için her olanağı kullanmak istiyorlar. Bir hafta önce Kürt tutsaklarının başlatmış olduğu açlık grevine tutsak edilmiş Kürt milletvekillerinin katılmasından sonra için BDP Genel Merkezi’nde yapılan açıklamayla dışarıdaki milletvekillerimizde açlık grevine başlayacaklar. Açlık grevinin politik talebi “Savaş değil müzakere, tecrit değil özgürlük” olarak belirlenmiş. BDP Genel Merkezi’nde başlanacak olan açılık grevine BDP ve blok milletvekilleri üzerinde, “Gözüm diyalogda” ve “Çözüm müzakerede” yazılı önlükler giyecekler.
Hem Kürt halkına karşı yürütülen çok yönlü tasfiye politikalarına karşı güçlü toplumsal bir tepkinin gösterilmesi, hem de Öcalan’a yönelik tecritte son verilmesi için başlayan açlık grevleri Kürtlerin yaşadığı her ilde, hem mahallede, her sokakta yaygınlaştırılması ve toplumsal bir direnişe dönüştürülmesi için politik zemin oldukça güçlüdür.
Bu açılık grevinin politik bir güce dönüştürmek ve toplumsal etki gücünü arttırmak için, açlık grevinin kitlesel gücünü ve örgütlenme alanını çok yönlü geliştirmek gerekiyor.
Bunun için yapılması gereken bir çok şey olduğunu düşünüyorum.
Birincisi, daha güçlü bir etkinin yaratılması ve uluslar arası alanda politik bir etki yaratması için milletvekillerinin açlık grevine mecliste başlamaları daha yararlı olacaktır.
İkincisi, açlık grevine gerekçe olan politik talepler sadece Kürtlerin meselesi değildir. Bunun için birleşik bir mücadeleyi örgütlemek için kurulduğu belirtilen Halkların Demokratik Kongresi, Türkiye’nin hemen her ilinde bu açlık grevini örgütleyebilmelidir. DHK Meclisinde ve Yürütmesinde yer alan arkadaşlarımızın başlatabileceği bir açlık kitlesel bir kampanyaya dönüştürülmelidir. Politik bakış acısı nedeniyle DHK’nin dışında olan diğer politik kurumlar, sivil toplum örgütleri bu sürece doğrudan katılabilecek şekilde çok hızlı bir örgütlenmeye gidilmelidir.
Üçüncüsü, açlık grevinin Avrupa ağını da mutlak bir şekilde örgütlenmek gerekiyor. Etnik kökenine bakmaksızın Avrupa’da yaşayan aydınların, entelektüellerin, yazarların, gazetecilerin, sanatçıların, sivil toplum örgütleri yöneticilerinin katılacağı süresiz-dönüşümlü bir açlık grevi süreci eş zamanlı olarak başlatılması politik olarak önemli mesajlar verebilir.
Bunun için zemin oldukça güçlüdür. Kürtlerin demokratik taleplerinin uluslar arası alana taşınmasında önemli bir rol oynayacaktır. Politik olarak meseleye dikkat çekmek için Brüksel veya Strasbourg olmasından yarar var.
Avrupa’da yaşan bizler bu sürecin bir parçası olmak zorundayız. Aydın olmanın sorumluluğu bunu gerektirir. Örneğin Özgür Politika yazarları ve demokratik kurum temsilcileri bunun ilk adımını atabilirler.
Hepimize sorumluluk düşüyor.
___________________
