2 Aralık Pazar günü HALKLARIN KARDEŞLİĞİ VE DOSTLUĞU gecesi vardı; Ordaydım…
İzledim, yürekten dinledim tüm ezgileri, içselleştirerek anlamaya çalıştım söylenenleri; gölümü koydum kardeşliğe, dostluğa, çok sesliliğe; duygulandım, ÇOĞALDIM…
Türkiye mozaiğini oluşturan her renk vardı sahnede; Kürt, Laz, Ermeni, Gürcü, Çerkez, Alevi; Hemşinni, Arap ve diğerleri… Her dilde her kültürde şarkılar, türküler seslendirildi; şiirler okundu; nutuklar atıldı ama tek sloganda birleşti verilmek istenen mesaj: BÜTÜN HALKLAR KARDEŞTİR…
Bir an şöyle bir hisse kapıldım orada; bir yanda içinde bulunduğumuz dostluk ve kardeşlik ortamı; diller, kültürler farklı olsa da birlikte seslendirilen şarkılar, türküler, dostluk adına dillendirilen söylemler, şiirler; omuz omuza çekilen halaylar ve güçlü bir BİZ duygusu; Hepimiz insanız duygusu…
İnsanlık adına BİZ;
Dostluk adına BİZ;
Kardeşlik adına BİZ;
Savaşa ve düşmanlığa karşı BİZ duygusu…
Diğer yanda dışarıdaki dünya ve onun KAN ve BARUT kokan soluğu…
Bir yerlerde birilerine silah doğrultan elleri, bombalanan dağları, tepeleri, oralarda bombalanan gençliği ve onları bombalayan gençleri düşündüm; OYSA ŞU ANDA ONLAR DA BURADA OLABİLİRLERDİ; Bu halayda, bu kardeşlik türkülerinin içinde olabilirlerdi onlar da…
Bu neden olamıyordu peki? BARIŞTAN, kardeşlikten kimler korkuyordu?
DIŞARDA SAVAŞANLARIN DA ARAMIZDA OLMASIYLA NE KADAR ÇOĞALACAĞIMIZI; GÜÇLENECEĞİMİZİ düşündüm sonra…
O zaman şunu anladım bir kez daha: insanlık, insanca yaşamak için daha insancıl, daha adil, daha güzel bir dünya oluşturmak için yeterince güçlüydü aslında; bunu başarabilirdi de…
Ama öncelikle şunu anlamalıydı; bu amacın önünde dünyayı,evreni insanlığın ortak varlığı değil de kendi mülkleri olarak gören bir azınlık vardı ve bu azınlık kendi mülkiyet üstünlüğünü, dünya üzerindeki tasarruf hakkını yitirmemek için, insanlığa akla gelebilecek her türlü kötülüğü yapabilirdi…
BUNU DURDURABİLECEK BİR GÜÇ var mıydı peki?
Elbette ki vardı; Bu güç BARIŞTI, KARDEŞLİKTİ; insanlığın tek vücut olarak bu azınlığın karşısına dikilmesiydi…
Bundan ödleri kopuyordu; insanların dostluğun ve kardeşliğin gücünü keşfetmesinden ve birlikteliklerinden doğacak güçten ödleri kopuyordu…
Bunun için, bu gücü engellemek, insanlığı bölmek için her şeyi yapıyorlardı; ellerindeki her olanağı kullanıyorlardı; dini, ideolojiyi, kültürel ve etnik farklılıkları kullanarak insanları en duyarlı noktalarından vurmaya çalışıyorlardı…
İnanç ve düşünce farklılıklarını deşerek insanlığa kin ve nefret duygularını aşılıyorlar, dostlukla, kardeşlikle güçleri çığ gibi büyüyebilecekken insanlığı düşmanlıkla, nefretle parçalıyor ve güçsüz bırakıyorlardı…
Bölücüydüler;
Tüketiciydiler;
Yok ediciydiler…
Hayata düşman
Ölü seviciydiler…
Bir avuç azınlık milyarlarca çoğunluğa kendi arzuladığı dünyayı böyle dayatabiliyordu işte…
Oysa bizim istediğimiz dünya bu değildi; onların kin ve nefrete bürünmüş, kan ve barut kokan dünyası değildi bizim istediğimiz;
Bizi bize yok ettirenlere karşı inadına barışmak, dost olmak; inadına el ele, omuz omuza halaylar çekmek; farklı dilde ama ortak amaçlarla dostluk, kardeşlik duygularıyla şarkı söylemekti bizim istediğimiz…
Onların istediği gibi acıyla, nefretle, düşmanlıkla azalmak değil, dostlukla, kardeşlikle, sevgiyle çoğalmaktı bizim amacımız…
Savaştırabilecekleri, karşı karşıya getirecekleri tek bir kişi dahi bulamayacakları kadar yalnızlaştırmaktı onları, silahımız…
Bizi azaltamamaları için,
Bizi bize düşman edememeleri için,
Bizi kendilerini daha güçlü kılmak için kullanamamaları için,
Bizi kendi mülkleri gibi gördükleri dünyaya hizmet eden uşaklar haline getirememeleri için bunu yapabilmeliydik…
Etnik, milli, dini her türlü kimlik farklılıklarını aşarak, sadece insan olduğumuzu hatırlayarak barış içinde yaşayabilmeliydik…
Dünyaya çırılçıplak bir bebek olarak geldiğimizi hiç unutmayarak…
_____________
* İÜ’de Öğretim Üyesi
