Uykusu kaçar kızın sık sık. Bir tarafta endişeleri, bir yanda yüreğine olan inancından susmayan o deli inadı. Ya olmazsa! Ya mahrum, güvensiz, kıyıda uzaklara hep bakakalırsa. Ya yalnızca adı hayal kalırsa düşlerinin. Bir zamanların hüsranları, dilinde eskilerden şarkılar, düne susayıp yarına iştahlanan samimiyeti var bir de kızın. Temkinli sesi içinde haykırıyor oysa. Doludizgin kelimesi aklında, çalımlar atıyor zamana. Merak ezberi bozmuş ‘’yürü be kulum’’ diyor. Kursağında dağınık zamanlardan kalmış yetişkin ikilemler ve uzağa meraklı bakışları; tenin ardındaysa mavi bir sesleniş:bulut gibi, su gibi…
Sözün kısasında aklı, söz sadeleşince şiir dile geldiğinden. Birgünleri unutup, bugünleri yaşamak derdi. Dünya yanmadan, kılıcı uslandırmalı diyor. Neşesi kainatla arkadaş olsun istiyor. Geceye teslim ettiği korkak yanı, mavinin sesini arıyor. Bir telefona sarılıyor, bir kadehe düşen kısmete; bir geçen zamana yanıyor, bir tadı damağında kalan hayata anlatıyor. Duy be sesimi! Doğrum gel bul kendini. Onların doğrusu yine olsun, kızın sesi de duyulsun istiyor.
Nihayetinde kelimeler gönülden olana henüz yetemediğinden ve karanlık yol bulmak istediğinden, hikaye virgüllerle büyüyor.
