32 yıl aradan sonra 1 Mayıs kutlamaları için Taksim meydanına giriş, yılların özlemini coşkuya döndüren önemli bir aşama ve kazanımdır! Ben bu yıl 1 Mayıs yürüyüşüne katılamadım. Doğrusu, pek katılmak içimden gelmedi de! Tabii ki katılan emekçi dostları hararetle kutluyorum!
Sanırım, içimde çok derin bir ukde kalmış olmalı ki, 1 Mayıs’ı 2 Mayıs’a bağlayan gece bir rûya gördüm ve böylece 1 Mayıs’a katılamamış olmanın ezikliğini, bir derece de olsa, hafifletme olanağına kavuştum.
Rûyamda, arkadaşlarla 32 yıl sonra bu yıl Taksim meydanına çıkışta nelerin rol oynadığını tartıştık. Şu sonuca vardık ki, biz Taksim’e çıkmak istiyoruz, ama geçen yıl emniyet güçlerine DİSK binasına acımasızca saldırma emri veren güçler de bu yıl bu kararından tam bir dönüş yapmış ve sanki bizim Taksim’e çıkmamızı o bizden daha da çok istiyor! Bizim amacımız ortada, peki bu güçlerin amacı ne olabilirdi? Önümüzde anayasa meselesi var, AKP’nin oyları eriyor, genel seçimlere doğru gidiliyor, TEKEL emekçileri sendikalar tarafından sahipsiz bırakıldığı gibi siyasî gücün de hışmına uğratıldı. Bu kadar karmaşık bir ortamda, Taksim meydanını vermek bir yana, o meydan emekçilere gümüş tepsine sunuluyordu. O zaman, biz iktidarın da arzusunu tatmin edercesine Taksim’e gitmemeliydik. Bunun saptadıktan sonra, 1 Mayıs programı için kendi belirlediğimiz bir başka bir yere gitmeye karar verdik. Böylece, iktidarın emekçilere ve halka ne denli müsamahakâr ve anlayışlı olduğu görüntüsü vermeye ve kamuoyunu aldatmaya meydan vermemiş olduk. Böylece, TEKEL işçilerini yalnız bıraktıktan sonra, onların meydanda bayram havası içinde geçmişi unutmalarına olanak sağlamamış olduk. Böylece, iktidarın daimi olarak 1 Mayıs’ı bir “bayram” olarak halka sunması aldatmacasına karşı çıktık. O kadar karşı çıktık ki, meydana ne davulcu getirdik, ne zurnacı, ne de neşe içinde halay çektik! Çünkü, medyanın özellikle de halay keyfini yansıtarak, emekçilerin ne denli mutlu olduğu yönünde kamuoyunu yanıltmasını engelledik.
1 Mayıs bir bayram değil, olamaz da! Sosyal yaşamda her şey değişime uğrarken, 1 Mayıs geleneği de değişime uğramalıdır! 1 Mayıs bir iman tazeleme ve emekçi sınıfının ilerideki yürüyüş programının tüm emek kesimlerince teminat altına alınmasını sağlayan bir sosyal mutabakat toplantısıdır. Bu mutabakatın içinde, sendikaların tabandan yönetilmesi ve gerçek anlamda demokratik yönetime kavuşturulması yollarının araştırılması; sendikacılığın ve siyasetin birbirinden ayrılmayacak dokular olduğu ve sendikacılığın sermaye yanlı siyasetçilerle başabaş mücadele politikalarının geliştirilmesi; her kesimdeki emekçilerin bir bütün olduğu ve birinin uğradığı sermaye saldırısının tüm emekçilere yapılmış sayılması ve saldırının püskürtülmesi için gerekli savunma birlikteliği politikalarının geliştirilip uygulamaya koyulması; ülkenin tüm etnik ya da sosyal grup emekçilerinin tam bir sınıf birliği içinde burjuvaziye ve emperyalizme ve onların siyasal temsilcilerine karşı mücadele birliği politikalarının geliştirilmesi gibi kalemler yer almalıdır. 1 Mayıs “emek ve dayanışma günüdür” ama bu dayanışma emek ile sermaye arasında değil, istihdam içinde ve dışında kalan tüm sınıf ve ülke emekçileri arasında dayanışma günüdür. Böyle bir dayanışma da 1 Mayıs günü emekçiler arasında mutabakata bağlanmalıdır.
Rûyanın en verimli safhası da 1 Mayıs programı yanında, Mayıs ayı içinde “emekçi haftası” diye bir hafta oluşturma kararı idi. Bu bir hafta boyunca ülkenin türlü emekçi grupları ile toplantılar yapılacak ve bu toplantılarda emek ve sermaye ilişkisi, kâr ve ücret ilişkisi, yaratılan katma değer ve sömürü ilişkisi, devlet ve sermaye ilişkisi gibi toplu bilinç oluşturmaya yönelik tartışmalar yapılacak.
Güçlü emekçi dayanışması ve bu dayanışma üzerinde yükselecek sınıf bilinci siyasî partilerin de net olarak ayrışmasına, sağda ve solda hangi partilerin yer aldığının netleşmesine, böylece emekçi partilerin kısa dönemde parlamentoya giremese de emekçi ruhunun ve nefesinin girmesini sağlar.
