yaşadığınız mekanın olanaklarına ve en önemlisi sizin idrak kabiliyetinize yani neyi görmek isteyip neyi görmek istemediğinize bağlı olarak geçer. Hayat tamamen kişiye özel bir reçetedir ve onayı bir tek size aitdir. Bazen bu hayatın nasıl geçtiğini görmezden geldiğimiz küçücük anlar vardır…
Sadece örgü örerek de geçermiş bir zamanlar hayat … tığ işi, yastık-perde motifi çıkartarak hani. Sonra kahvede zar atarak da geçermiş. Kışları sahlep, yazları uludağ gazozu içerek…yemek , bebek, börek yaparak da geçermiş hayat bir zamanlar.
Şimdi? Şimdi iş, güç, ekonomi, borsa var… Takı kursları, vitray kursları, salsa, tenis kursları filan var…Barlar, meyhaneler, kumarhaneler, özel turlar, sinema-caz festivalleri var… Yani çeşit çok, boncuk çok, zar çok, mekan çok, adam çok…Birini es geçsen diğerine çarpıyorsun, sakat kalmak an meselesi.
Herşeyi haddinden fazla ciddiye alıp, hayatı hallaç pamuğu gibi didikleyenler ve hayatı hiç sorgulamadan geçiştirenler olmak üzere 2 ayrı guruba ayrılan bir millet olduk. Bir grup; hayatı savaş alanı ilan edip, hırsları kendinden önde giden, ruhlarına uymayan formatları, bir kılıf gibi bedenlerine geçirenler … Bunlar sirke olduğunu bildikleri bir kavanozun içinde, turşu olmayı bile bile göze alanlar. Diğer grup ise hayatı kızılcık şerbeti sanıyor, iyi de… bandırdığın her elma, elma şekerine dönüşmüyor… Yani geleneksel ego psikopatları ve aşk gezginleri…Tabi bunların birbirine girift olma durumlarını hiç örneklemiyorum bile. Her durumda da son derece cins hayatlar. Normal yok, normal sıradan ! Bir balıkçı köyünde doğup büyüyen tasasız insanlara özensek de arada sırada, çekip gitmek istesek de en bıkkın anlarımızda, alışkanlıklarımızdan uzaklaşmayı bir türlü göze alamıyoruz galiba. Yani bir tutam tuvalet kağıdına duyduğumuz ihtiyaç, ne acı ki ruhumuzun dinginliğe olan ihtiyacından önce gelebiliyor bazen… O durgun hayatın bizi sığlaştıracağı korkusundan mı, yoksa şimdiki koşuşturmaların tamamen bir sürükleniş olduğunu artık kabullenmiş olmamızdan mı kaynaklanıyor bilmem?.. Hayat geçiyor … Hiç bahsi geçmeyenler bütün hayatımızı dolduruyor. …
Banyoda şarkı söyleyerek, trafikte delirerek, uçağı kaçırarak, yetiştirmeniz gereken iş için sabahın 3üne kadar kafa patlatarak, çocuğunuza okuma yazma öğretmenin tez yazmakdan daha da zor olduğunu öğrenerek, babanızın büyüdüğünüzü asla kabul etmeyişine kızarak (ayağınız 42 numara olsa da), annenizi daha çok anlayarak ve bir gün çok hasta olduğunuzda ‘ ana gibi yar olmaz lafını’ çokca hatırlayarak, çoktan unuttuğunuz bir sözün karşınıza bir duvar ördüğünü yıllar yıllar sonra anlayarak ve bu duvarı yıkmak için kafanızı duvarlara vurarak .. vurarak .. vurarak geçiyor…
Öyle bir geçiyor ki… Bütün bunlara şahit olduğunuzda hayat daha hızlı bir inişe geçiyor. Küçük şeyler kocaman hayatı hizzaya getiren ritmik düğümler, birini çıkartsan diğeri çözümsüz kalıyor. İllaki bitecek bir hayatı keyifli kılan tek şey, hayatın bize sunacağı sürprizlere açık olmak. Mücadele savaşanlar içindir, siz savaşçı mısınız, korkularınızı silah yapıyorsunuz? Kendi filmlerin de başrol oynamayı becerebilenler, düşlerini senaryolaştırabilecek kadar zeki ve cesur olanlardır… Hayat herşeye ve bilakis sayamadığım, saymak istemediğim üzünç ve kederlere- savaşlara – kazalara- katliamlara- ihanetlere- iftiralara- savunmalara- yokluklara rağmen zaten geçiyor.
Hayat; Siz o güzel kafanızı neye takarsanız, o taktığınız yerden geçip gidiyor…
SİBEL BENGÜ’NÜN DİĞER YAZILARI
– Aşık kimdir?
– Aşk ne değildir?
– Aşk nedir?
– Herşeyin bir şeyi vardır…
– İyi insan kimdir?
– Kaygı çok kaygan bir kelimedir…
– Bumerang aşklar…
– İstanbul’da yine yağmur var…
– Kelimeler, kelimeler, kelimeler…
– Bir şairin bildiği sevgi/ Attila İlhan için…
– Nedir, niyedir? Neyse…
– İnsan bazen kendini bırakıp delice gitmek istiyor…
– 3 kadın 1 kritik…
– Hayatın şablonu mu var?
– Haydi dostlar buyrun kahveye…
– Muhakkak…
– Aşk’a herşey dahil…
– Bir İstanbul hatırası
– Kadın dediğin
– ‘Adam gibi adam’ dedikleri…
– Mantığım intihar, ruhum serseri…
