Uzanıp öpebilirsen gözlerimi,
bu şakağımda bir delik açar
ve aklımı sana örgütler…
Bu; o andan itibaren bütün ipler
senin dudaklarındadır
demektir.
Sesimdeki dağınıklık
mutluluğu anlaşılır kılan hihai büyümelerin
tuzaklarıdır
Ve kafamdan ayak ucuma damarlarımda
o kurşun dolaşır.
Öztürkçesi bu;
umarsızca ‘seni özledim’ demenin
bir başka anlatımıdır.
Hala diyorsan ki ‘görüyorum seni’,
şurada sallanan iki kelimenin tarifine bakıp da
o kurşunu tutukladım sanma.
Çünkü aşkın çırpınışı bizi tutsak,
şiiri süreğen kılar.
Benim tek yabancı dilim
senin dilindir,
buna da bu özne bu uyak kefildir.
Uzanıp öpebilirsen gözlerimi,
bu şakağımda bir delik açar
ve bu demektir ki
kalbimin içine bir Tac-Mahal* kurabilirsin.
O zaman gözlerime bakmadan da
kendini içinde bulabilirsin.
Ben de seni anlamıyorum”
demiştin bir kez,
şiir dediğin eğer
birden bire geldiyse sana,
birdenbire yaşandı sanma.
Uzanıp öpebilirsen gözlerimi,
post-romantik yaşantımı
sür-realist kılarsın.
Bu da; bütün sanat akımlarında
sarhoş ayaklanmayı kaçınılmaz kılar.
Bu; ne seni katil, beni köle…
ne seni adam, beni asilzade…
ne seni benden ne beni senden öte
bir insan yapar.
Bu; sıcak bir sese kulak verme ihtiyacıyla
sıkıca sarılmayı mübah kılar.
Bu “bu” demektir.
