Tam 50 yıl geçmiş aradan.
27 Mayıs 1960 darbesini geride bıraktık ya…
Aynı zamanda yarım asrı devirmişiz demek bu.
Çocukluk yıllarından yetişkinliğe geçiş.
Başbakan Adnan Menderes’in 1958’de İzmit’e gelişi.
Mitingdeki konuşması.
Üç yıl sonra ise asılması…
Mitingde geleceğe yönelik vaatlerini dinlediğim siyasetçinin, bir başbakanın yüzü hala gözlerimin önünde.
İdam fotoğrafları ise 50 yıl nedeniyle gazete sayfaları ve tv ekranlarında…
Ne hazindir ki hala ihtilalcileri savunanlar var.
Ne yazıktır ki, “Elime fırsat geçebilse Menderes’i tekrar asarım”diyebilen beyni özürlü gazeteciler var.
Ben bunlara gazeteci değil “cellat” diyorum.
Ve neden cellatlık yapmayıp köşe yazarlığına devam ediyor bu tipler hayretle izliyorum.
Darbelerle geçti ömrüm.
Darbelerle kaybettik yılları.
Sadece yılları kaybetsek neyse de, insanlarımızı kaybettik.
Gençlerimizi heba ettik.
Aydınlarımızı ziyan ettik.
On binlerce faili meçhul cinayete tanık olduk.
Mezarları dahi bilinmeyen faili meçhullerin ana-baba ve kardeşlerine yapılanlar dahi darbecilerin ne kadar gaddar olduklarını ortaya koyar.
16 yaşındaki gencin kemik yaşını büyüterek onu ipe gönderen bir zihniyet nasıl savunulabilir?
“Asmayalım da besleyelim mi?” diyen bir generale kızamayanlar var hala aramızda.
Bu darbe liderine zaten kızmayın.
Acıyalım ona.
İnsanlıktan olmuş…
İnsanlığını kaybetmiş çünkü.
Bir ömür darbelerle, darbe teşebbüsleri ve muhtıralarla geçti.
Yazık oldu kaybettiğimiz yıllara.
Kaybettiğimiz insanlara.
Aydınlara…
Yazarlara…
Devlet adamlarına…
Sadece bu ülkenin kalkınması için, gelişmesi için ve güzelleşmesi için yola koyulan Deniz Gezmiş ve arkadaşlarına yazık oldu.
Darbe borazanını elinden düşürmeyen salyalı ihtilalcilere, postal kafalı gazeteci müsveddelerine, hala darbeden medet uman zavallılara kızamıyorum artık.
Acıyorum.
Çünkü hala beyinlerindeki özürleri devam ediyor.
Keşke beyinsiz dünyaya gelselerdi.
Mazeretleri olurdu.
“Beyinsizdik, darbe yaptık” derlerdi en azından…
