Yoklukla geçen çocukluğumuzu tekrardan yaşamakla geçmişimize gitmiş oluyoruz.
Atalarımız ne güzel ifade etmişler “Allah soğukla beraber soysuzdan korusun “. Söylemelerinin sebebi vardır.İnsan soğuklarda kalınca , ne kadar güçsüz olduğunu anlıyor. İhtiyaç sahiplerinin yerine kendini koyuyor.
Zaman buldukça arkadaşlarla görüşüyoruz, konuşuyoruz. Günlük hayatta neler oluyorsa ondan, bundan bahsediyoruz. Başkalarının mevzuu bizi ilgilendirmiyor.
Genelde ne konuşulursa konu olarak tercihimiz o yönde oluyor.
Kendimizi kritik etmeye gayret gösteriyoruz.İnsanın kendinin eksiklikleri varsa o konuya yoğunlaşması takdire şayan dedi arkadaşlardan birisi.
Arkadaşımızın sözünü duyunca ,bizlerde kendimize baktık, hepimiz kendimizi sorguladık acaba biz önce kendimizi sorguladık mı hiç? Bazen kısa süreli de olsa yoklamalı insan kendini.
Hakikaten önceden de bu konuya kafa yormuştuk.
Eksikliklerimizin çok olduğunun zamanında farkına varmıştık. Sağ olsun arkadaşlarımız tarafından eksiğimizin dünya kadar olduğunu çeşitli platformlarda da dile getirildiğini önceleri duymuştuk. Böyle arkadaşlarımızın olması herkese nasip olmaz(!)
Tabi eleştirilerin dozunun normal olduğunu söyleyemem. Eleştirici eleştirdiği konuya vakıf olmalıdır.
İnsanın eleştirilecek yönü çok olunca o zaman kendine çeki düzen vermesi gerektiği kaçınılmaz oluyor. Eleştiri , eleştiri olmaktan çıkıyor başka yöne kayıyor. Neyse işte kendimiz için kafa yoruyoruz bu günlerde.
Aslında şöyle önerim var: Eleştiren kişiler, eleştirdikleri kişiye batırmış oldukları çuvaldızın yerine kendilerine raptiyenin ucunu dokundurduklarını düşünseler.
Raptiyenin ucunu kendisine dokunduran eleştirmenler kıyasıya eleştirilerine devam ederler mi? Yoksa eleştirinin düzeyini kaçırdım der mi?
Sanmam, eleştirmek dünyanın en kolay işidir. İş icraata gelince eleştiri makineleri susar. Dünyada kalıcı gibi davranmanın âlemi yok.
Eleştirmenliğinde insaflı olanı tercihimdir.Eleştiri itici olmamalıdır. Birleştirici olmalıdır. Ayrıştırıcıysa o eleştiri değildir.
Kıskançlıktır, başarının önüne takoz koymaktır. Eleştirince ne olacak, hiç daha mı iyi oluyor? Ölçüsüz olunca varlık, yokluğa dönüyor.
İşte bu gün varız, yarın dünyada yokuz.İnsan yaptıklarıyla öbür aleme göçecek. İnsan nefsinin övülmesinden hoşlanmasa iyi olur ama ne de olsa nefis. Bunun yanında geçmişteki büyük, âlimlerimiz hiçbir şekilde nefislerini övmeyi hoş görmemişler.
Kendi nefislerini kendileri yermişler.
Hayatımızda onlara göre lafla değil, davranışımızda nefsimizi yok etmemiz gerekir.
Bazı konuların ölçüsü sözle olmaz. Sözün yerine davranışlarımızla göstermeliyiz. Davranışlar insanlar üzerinde daha etkili olur. Yani beden diliyle kurulan iletişimin gücü çoktur.
Geçenlerde arkadaşımın birisi başka şehirden kendisiyle ilgili meseleyi dile getirince şunu dedim. (Kendiside eleştiricinin kurbanı olmuş) Bu da geçer. Bizler dünyada misafiriz. Misafir dünyadan göçmeyecek gibi davranmamalı. Bulunmuş olduğun makamında daha önce sana belirtmiştim.
Senden öncede birçok kişi bu makamdan geldi , geçti. Sende bir gün gelirsin, öbür gün gidersin demiştim de gülmüştün. Hatırladı. Çok haklıymışsın dedi . Ama çok müsterihim, çünkü vazifemi en güzel şekilde ifa ettim dedi.
Bir yerlerde bulunduğumuzda illaki orası/ burası bizim diyerek inat etmek yakışmaz da diye de söylemiştim kendisine. Hele istenmediğimizi anladık mı hiç durmamayı da öğrenmeliyiz diye konuşmuştuk. Hele ben arkadaşımın kıymetini bilmeden ona zorluklar çıkartmışsam, huzurunu engellemişsem benden ayrılınca suç onda mı olur? Yoksa suç bende mi? diye sorunca bir anda ne diyeceğimi şaşırdım. Tabi ki onda olur dedim.
İşte benim hayatım bu dedi. Sabrın sonu selamettir öğüdünü hatırladık.
Eleştiri böylece insafsızlığının pıtrağını yetiştirmiş oldu. İnsanlar bir değeri kaybettiler. Bulunduğu yerde oldukça aktif olan arkadaşım kabuğuna çekilmiş.
Oranın halkı adına üzüldüm. Faydasız ama elimden bu geliyor. Sadece üzülmek. İyilerin hali böyle oluyor.
