Akşam yemeğinden sonra aile televizyon izliyordu. O arada ben de gazetelere bakıyordum. Bir ara hanımın:
Allah belasını versin. Ne fitneci kadınmış bu. Dediğini duydum.
Başımı gazeteden kaldırıp ne olduğuna baktım. Meğer izlediği sahneye tepki veriyormuş. Gerçek hayatta yaşanıyormuş gibi…
Kendisine ne olduğunu sorunca da bana dizi filmdeki hikâyeyi anlatmaya başladı. Sanki olaylar bir komşumuzun başından geçiyormuş gibi anlatıyordu. Bunun eltisi şöyle, şunun damadı böyle diye…
Doğrusu çok şaşırmıştım. Ne olduğunu anlamaya çalışıyordum.
Bir başka gün de sessizce ağladığını görmüştüm. Yine izlediği bir başka diziden etkilenmişti.
Orhan Pamuk ödül töreninde edebiyatı” başkalarının hikâyeleriyle yaşamak” diye tarif etmişti.
Bir başka ünlü yazar Cengiz Aytmatov (Gelecek İstasyon) isimli eserinde: “Başkalarının hikâyelerinde arıyorum umduğum sevdaları” demişti.
Yazarlar için bu doğru olabilir fakat biz gibiler için ne kadar doğru dersiniz?
Galiba hanım başkalarının hayatları ya da hikâyeleriyle yaşıyordu. Bizim günlük hayatımızdan az bahsediyordu. Bu çok mu kötü? Bilemiyorum.
Acaba yaşayacak bir şeyleri olmayanlar mı başkalarının hikâyeleriyle uğraşıyor? Günlük hayatımızda bile böyle değil miyiz? Hep başkalarının hayatlarını izliyor ve dedikodu yapıyoruz. Kendimizden daha çok bizleri başkaları ilgilendiriyor.
Çevremizdeki bayanların günlük hayattan ziyade dizi film kahramanlarını çekiştirdiklerini dikkat eden herkes görebilecektir. Tanımadığımız insanların hayatlarını neden merak ediyoruz. Hatta rol gereği oynadıklarını günlerce tartışmamızın sebebi ne olabilir?
İster dizi film hayatı, ister gerçek hayat olsun başkalarının hayatını konuşmak ve dedikodusunu yapmak kendi hayatımız olamaz. Olmamalı.
Başkalarının hayatlarıyla ilgilenenler gerçek hayattan ve bilhassa kendi gerçek hayatlarından uzaklaşmış olur.
Diziler ya bizim hayatımızı anlatsın yahut biz kendi hayatımızı yaşayalım.
Herkes de rahat etsin.
Ne dersiniz?
[email protected]
