Hergün, orada adeta bir resmi geçit yapıyorlar. İzleyenlere bakıyorsunuz, Çinli den Afrikalı ya, Amerikalı dan Hindistanlı ya, oradalar. Dünya, dünyayı Viyana’da buluşturuyor.
Dört yıldır, Viyana’nın sonbaharını, kışa dönüşünü yakalarken, 2013 hızlı başladı ve ilkbahar’da da, Viyana’da müzik buluşmaları gerçekleşti. Küba dönüşü, 3 gün Viyana olunca, akşamları değerlendirmek gerekiyor. Bir Opera ve bir Konser. 2013’ün ilk baharına Viyana’da, böyle ‘Merhaba’ dedik.
Tarihi, görkemli Opera binası. Viyana’nın merkezi. Müziğin kalbinin attığı yer. Wıener Staattsoper. Bir İtalyan besteci. Giuseppe VERDİ. Müzikde, Akdeniz sıcaklığı. LA TRAVIATA. Burada izlemek ve dinlemek ise başlı başına bir güzellik. Bu sezon, Verdi Operaları’nın orkestra şefi, dünyada değişik orkestraları yöneten şef, Marco Armiliato.
Akdeniz sıcaklığını, orkestra ile birlikte alabildiğine sahneye de yansıtıyor.
Violetta’yı oynayan genç kız, pırıl pırıl bir ses. Sahnede, adeta bir balerin edasıyla dansediyor, söylüyor. İki buçuk saati aşan sürede, dinamizminde ve sesinin tınılarında, hiç bir yorgunluk yok. Letonya’dan Riga Operası’n dan geliyor. Sovyetler döneminde, Letonya’da müzik alanına önem verildiği ve bir çok sanatçının yetiştiği, dünyada önemli bir merkez olduğu belirtilmişti. Bunun, açık ve somut örneğini görüyoruuz. Maıja Kovalevska. Sahne’de, Baltık’lardan, Akdeniz’e uçmuş bir kuğu gibi. Sahnede ondan gözünüzü ayıramıyorsunuz. Sesi ise hala kulaklarımda. Yanımda oturan Hintli kız da, gözünü ayıramıyor. Parmakları ve gözleri ile adeta kendini sahnede hissediyor. Sonda, alkışlar devam ettikçe, koşarak gelip, tüm neşesi ile seyircileri selamlıyor.
Bu yıl programlar da, Verdi ve Vagner ağırlıklı. 2013-2014 dönemini programı belli olmuş ve biletler satışa çıkmış bile. Eylül sonu geldiğimde, rastlanan Vagner Operalarını işaretliyorum. Programımı belirlemeğe çalışıyorum.
Diğer müzik gecesi ise bir Konser ile noktalanıyor. Biraz ileride ki, yine tarihi ve görkemli salon. Musıkvereın. Kuruluşunun 200 yılını kutluyor. Yine bir İtalyan besteci. Gioacchino ROSSİNİ. Bir Ağıt. Petite Messe solennette. Orkestra ise bir başka ülkeden, Fransa’dan. Orchestre National de France. Şef ise Daniele GATTİ. Koro, Viyana’dan, Wiener Singverein. Sahnede neredeyse adım atılacak yer yok. Sesinin güzelliğinin yanısıra, güzel fiziği ile soprano Barbara Frittoli, bahar rüzgarı esintisi gibi. Yanında alt, Marie-Nicole Lemieux. Tenor Saimir Pirgu. Bas da ise Carlo Colombara. Sahne dünya vatandaşları gibi.
Seyirciler de. Yanımda Koreli bir grup, arkamda ise ABD’den gelenler oturuyor.
Aynı salonda, geçen sonbahar, Beethoven’in “Missa Solemnis” ağıtını, bir gün sonra da biraz ilerisinde, Wiener Konzerthaus’da, 100.yıl kutlamalarında aynı eseri, başka şef orkestra, koro ve sanatçılardan izlemiş ve bu sütunlarda sizlerle paylaşmıştım. Bir İtalyan bestecisi’nin eserini, 2013 ün ilk baharında, böylesine görkemli bir katılımla, yine bu salonda izlemek de galiba biraz şanş.
Viyana’dan ayrılırken, biraz buruk ve gözüm arkada ayrılıyorum doğrusu. Dönüş biletimi önceden almıştım. Keşke, iki gün daha kalıp dinleseydim. New-York ve Münih orkestraları, peş peşe iki ayri salonda sahne alacaklar. Uçağa binerken aklım Viyana’da. Ama bu bana bir ders oluyor. 2013-2014 programı nasıl olsa belli. O nedenle sonbahar da gelirken, bu programlara göre, geliş ve dönüşümü belirlemek istiyorum.
Viyana, müziğin dünya başkenti. Viyana’da, dünya sanatçılarını izlerken, bir dünya vatandaşı olarak, nasibimi almaya çalışıyorum.
Almanya, Letonya, Slovakya, Küba, Avusturya derken, Türkiye’de de arada, bazı önemli etkinlikleri kaçırmadık. Ama paylaşamadık. Viyana’ya veda ederken, dışarıdan aktardığımız izlenimlere, bu yazı ile ara verirken, gelecek pazartesi köşemizde, Türkiye’de ki bahar etkinliklerinden, bir demet gül sunarak, yeni etkinliklere doğru yol almak istiyoruz.
_____________________
* Viyana. 15 mayıs 2013. [email protected]
