Sevgili Çetin Emeç,
Senin ne denli güçlü bir gazeteci olduğunu herkes bilemez. Ancak senin yanında çalışanlar, seninle aynı olayı soluyan elemanlar bilir.
30 Ekim 1983 yılında Erzurum depremi olmuştu.
Ben Hürriyet Haber Ajansı Ankara Temsilcisiydim.
Bir ay önce Hürriyet Haber Merkezindeki görevimden ayrılmıştım.
Hürriyet Temsilcisi Mehmet Ali Kışlalı yüzünden aramızda tadsızlık yaşanmıştı ama ben fazla üzerinde durmamıştım.
Nitekim sen de fazla kırılmamıştın bana.
Erzurum depremi sabahın erken saatlerinde duyulduğunda, depremi fazla önemseyen olmamıştı.
Ben ise Istanbul merkezine haber vererek Erzurum Bürosunun takviye edilmesini, Adana ve Trabzon’dan muhabir-foto muhabiri gönderilmesini istemiştim.
Nitekim aynı gün tüm arkadaşlar Erzurum’a doğru yola çıkarken, ben de Ankara’dan Erzurum’a hareket etmiştim.
Ankara’da Kşlalı ve yardımcıları olayı hafife almışlar, sadece foto muhabiri Mustafa Bozdemir’i yollamakla yetinmişlerdi.
Bozdemir ve ben Erzurum Havaalanına adımımızı atar atmaz, depremin en çok can kaybına neden olduğu bölgeye, isimleri bilinen köylere gitmek için acele ediyorduk.
Hürriyet Haber Ajansı ekipleri bölgeye akmışlardı adeta.
Erzurum Bürosuna ulaştığımızda on kişiden fazlaydık.
Muhabir ve foto muhabirleri ile bir toplantı yaptım.
Ekip şefi olarak, ikişerli ekiplerin nerelere gideceğini tesbit ettim ve köylere dagıldık.
Sabaha kadar hiç uyumadan çalıştık.
Ertesi gün fotoğraflarımız ve haberleriniz geniş şekilde ve tam sayfa Hürriyet’te yer alınca heyecanımız arttı.
Bin 400 yüz kişinin öldüğü, 500 den fazla insanımızın yaralandığı bu deprem karşısında Kışlalı yeni elemanları iki gün sonra bölgeye yolladı.
Muhabir ve foto muhabirleri dahil sayımız 20 muhabiri aşmıştı.
Kışlalı bir de TİME dergisinin temsilcisi olduğu için hem Hürriyet ve hem de özel olarak kendisine bağlı çalışan Jale Ersoy’u Erzurum’a göndermişti.
Hayret etmişti Erzurum’daki arkadaşlar.
Neyse hiç bir masraftan kaçınılmadı, hatta “devlet imkanlarına kullanmayın sakın” diyerek Erzurum temsilciliğine bol bol para gönderdiğini hatırlıyorum.
İkinci günkü çalışmalarımız sırasında Mustafa Bozdemir’in çektiği tek kare hala hafızamdadır.
Bir ana ve önünde beş ayrı çocuk cesedi..
Ana feryat ediyor yavrularının başında, ellerini göğe kaldırmış yardım bekliyor…
Bu fotoğraf sekiz sütun olarak gazetenin göbeğinden girmişti.
Bu fotoğrafla Bozdemir Avrupa’daki yarışmaya katıldı.
Bozdemir dünya birincisi oldu.
Üçüncü gün hiç unutmuyorum, bölgeye devlet Başkanı Orgeneral Kenan Evren gelecekti. Kışlalı, Mustafa Bozdemir’den (kendine bağlı foto muhabiri) Evren’in uçaktan inerken fotoğrafını çekmesini istiyormuş.
Bana Kışlalı’dan gelen teleks notu ulaştığında şeşırmıştım ve “ Evren’in fotoğrafı değil, olay fotoğrafları daha önemli benim için, ajanslardan alsın Kışlalı” diye Bozdemir’e göreve göndermemiş, tam tersi hiç gidilmeyen köylere doğru hareket etmiştik.
Beni şikayet etmişti sana Kışlalı.
Sen de “Sezai doğru karar vermiş. Ben Evren’den tek fotoğram kullanmam” demişsin . Nitekim tek kare dahi kullanmamıştın.
Bunu da bana sonra anlatmıştın.
Üstelik başarıdan dolayı her gün kutlama mesajını da alıyorduk.
Kışlalı, o zaman dahi Hürriyeti değil önce ABD’deki TİME’ı düşünüyordu. Bunu da sonradan farkettin ama öyleydi ne yazık ki.
Şimdi düşünüyorum da…
Ne günlermiş…
Mustafa Bozdemir’e hayatında alamayacağı kadar para ödülü vermiştin.
Ekipte görev alan tüm arkadaşlarıma, hepimize ikişer, üçer maaş tutarında ödül takdir etmiştin.
Bana da sormuştun bir ara “Az mı takdir ettim acaba” diye.
Ben de “İsabetli olmuş” demiştim.
Hayatımızda unutamayacağımız heyecanları yaşamış, haberlerimizin, fotoğraflarımızın ve imzalarımızın gereği gibi değerlendirilmiş olduğunu görmekten mutluluktan uçmuştuk adeta.
İşte sen öyle bir yöneticiydin.
Heyecanlandırırdın ama sen heyecanını göstermezdin.
Mutlu olurdun ama belli etmezdin.
Ekip çalışmasından keyif alırdın.
Ama kendi çevrende iyi bir ekip kurduğunu hiç bir zaman söyleyemem.
Bu böyle…
Yalanım yok.
(devam edecek)
