Bir ülkede toplumun gelişmesini belirleyen bir kısım kıstasları vardır. Ekonomik gelişme düzeyi, kişi başına düşen milli gelir, eğitim ve sağlık alanındaki gelişmeler, telekomünikasyon gelişmesi, internet gibi bilgi akışını sağlayan araçların kullanılma oranı vb. sıralanabilir. Nüfusu 7-8 milyon olan bir ülkede 3 milyon gazete okunur. Yıllık 30 bin adet kitap türü basılır. Bunlar toplumun gelişme düzeyinin küçük bir yansıması olarak algılanır. İnsanlar doğal olarak bu gelişmeleriyle gurur duyarlar.
Ancak dünya’da bazen gariplikler de olur. Bunlara gariplikler ülkesi denilir. Ortak özellikleri ise toplumsal çöküntü ve yozlaşmaya neden olan ne varsa onlarla ‘gurur’ duymalarıdır. Bu gariplikler ülkesinin ilk sırasında yer alan ülke ise tabi ki Türkiye’dir. Birleşmiş Milletlerin, Uluslar arası Af Örgütü’nün, Sınır Tanımaya Gazetecileri’nin hazırladıkları raporlara baktım. Sadece Türkiye’de işkencecilerle, katillerle ve çetecilerle gurur duyulduğunu gördüm. İlginç değil mi, birileri bir gazeteci öldürür, diğeri bir halka karşı jenosit uygular, yüzlerce ton bomba yağdırır, bir başkası çek senet mafyalığı yapar, şantaj ve tehditle para toplar. Birileri devleti yönetmek adına çocukların öldürülmesi emrini verir, diğer de çetecilere ‘iyi çocuklardır’ der. Ama hepsinden önemlisi, insanların sokağa çıkıp ‘Türkiye seninle gurur duyuyor’ diye bağırmasıdır. ‘Gerekirse çocuklara da kurşun sıkın’ diyen kişinin de, uyuşturucu ticareti yapanın da ortak nokta buluşma noktası var: ‘Her şeyi bu vatan için yaptık. Vatanın canı sağ olsun.’
Bugün cezaevleri Türk halkının en azında bir kesiminin ‘gurur duyduğu’, ‘devleti korumak için var olduğunu söyleyen’ çete elemanlarıyla dolup taşıyor. Özel olarak kimsenin ceza aldığı da yok. Bazen göstermelik olarak birkaç operasyoncukla ‘misafir’ edilip, çalışmaları hakkında rapor alındıktan sonra serbest bırakılır. Bir kısmı da devletin yüksek itibarı için geçici olarak ‘tutuklanır.’ Onları Medya ordusu bekler. Adliye’de çıkanlar, Ne mutlu Türküm diyerek’ slogan atar ve Türk ismini kirletirler.
Devlet tarafından kurulan desteklenen, ekonomik ve silah gücü olarak finanse edilen çetelere kimsenin bir şey söyleme hakkı da yok. Hatta bu çete elemanları, ‘devlet ardına kurşun atıp katil olduklar’ için devlet katında özel itibar görürler. Her yerde ‘aranırlar’ ama Cumhurbaşkanı tarafından ‘yüksek nişan madalyası’ ile ödüllendirilirler. Gerekirse askeri rütbeler verilir ve generallerle yan yana resim çektirip medyaya dağıtırlar. Türkiye’nin her ilinde özel olarak örgütlenen bu çetelerin birçoğu da ‘aleni’dir. Gizlisi saklısı yoktur. Çete üyeleri öylesine çoğalmış ki bazen yaramaz çocuklar gibi ‘kontrolden’ çıkıyorlar. Bunların kulağını çekmek için zaman zaman ‘emniyete veya JİTEM merkezine alınırlar. Verilen bilgilere göre 1998 ile 2007 yılı arasında ‘3 bin 783 çete operasyonu’ yapılmış. 35 bin 368 kişi mahkemeye çıkarılmış. 14 bin 871 kişi tutuklanmış. Bunlardan 11 bin 290’ı ilk mahkemede serbest bırakılmış. 3 bin 573 kişinin yargılaması devam ediyor. Ceza alanların sayısı ise 183.
AKP eski milletvekili ve İnsan Hakları Başkanı Mehmet Elkatmış çeteler üzerine yaptığı bir değerlendirmesinde şunları söylüyor: “Yunus Harputlu diye biri geldi komisyona…
Şemdinli, Atabey, Sauna çeteleriyle ilgili pek çok şey anlattı. Kendisi de bomba düzenekleri hazırlamış. Bu bombalar da Hakkâri”de kullanılmış. “Beni jandarma kullandı, bu iş için 15 milyar lira aldım” dedi. Anlattıkları askeri savcılıkta doğrulandı. Ama yine de takipsizlik kararı verildi”
Sanırım bu açıklama kafadaki bütün sorulara yanıt veriyor.
Çete cenneti olmuş bir ülkede, toplumsal yozlaşma ve manevi çöküntü hızla derinleşir. Toplumun her kesimini sarar. Öyle bir an gelir ki geriye dönüp bakıldığında bütün yönleriyle çürümüş bir toplumun tortusu kalır.
Çeteleşme histerik bir toplum yaratmaktadır. Bu bakımdan çetelerle mücadele sistemle mücadeleyle eş anlamlı hale gelmiştir. Birbirini besleyen bu kirli kurumların tasfiye edilmesi, Türk halkının geleceği bakımından son derece önemlidir.
