Satyagraha adı verilen bu direniş, düşmanla işbirliği yapmama ve gerekirse açlık ya da aylar süren yürüyüşler gibi büyük fedakarlıklara katlanma türünden barışçı protesto yöntemlerine dayanıyordu.
Mahatma Gandi bu mücadeleyi başlattığında Güney Afrika’da yaşıyordu.
1893 yılında genç bir avukat olarak gittiği bu ülkede, beyaz rejimin ırkçı uygulamalarıyla karşılaşmıştı.
11 Eylül 1906’da, Johannesburg’daki bir tiyatroda toplanan binlerce Hintli, izin belgesi taşımalarını zorunlu kılan bir kanunu protesto etti.
Gandi bunu izleyen yıllarda Güney Afrika’da pekçok benzer pasif direniş eylemi düzenledi.
1914’te döndüğü Hindistan’daki İngiliz sömürge yönetimine karşı da aynı yöntemi kullandı.
MAHATMA GANDİ?
Kısa sürede milliyetçi direnişin simgesi ve lideri olan Gandi, 1947’de İngilizlerin Hindistan’dan çekilmesinde büyük rol oynadı.
Gandi, Satyagraha’yı şöyle özetliyordu: “Cesurca çekilen gerçek acılar, bir taşın kalbini bile yumuşatabilir.”
Mahatma Gandi kısa süre içinde tüm dünyada tanınan bir insan hakları savunucusu oldu.
Gandi’ye göre tüm çatışmaları kaybedip sonunda yine de savaşı kazanmak mümkündü.
Güney Afrika’da bazı çevreler onu yalnızca Hintlilerin hakları için mücadele etmekle suçlasalar da, Gandi yıllar sonra beyazların ırk ayrımcılığı rejimine karşı savaşan pekçok siyaha ilham kaynağı oldu.
ABD de de Martin Luther King onun ilkelerinden etkilendi.
Gandi 1948 yılında, yani Hindistan bağımsızlığını kazandıktan bir yıl sonra suikaste kurban gitti.
Pasif direniş stratejisinin 100. yıldönümünde konuşan Gandi’nin torununun kızı Kirti Menon, bugün dünyayı saran şiddeti ve insanın nasıl insanlıktan uzak davranabildiğini görseydi, büyük dedesinin dehşete düşeceğinden emin olduğunu söyledi. (BBC)
