umutla kolalandı yıkıntıları, tüm çöküşlerinin arasına lavanta serpti. Dirildi!
Ölmüştü… Tüm bezginliklerini, kırgınlıklarını, bitmişliklerini sanki son arzusuymuş gibi bir kağıda yazdı, üzerini karaladı, buruşturup çöpe attı!
Can buldu! Bir kitabın yapraklarında satır satır , harf harf kendine geldi. Okudukça, beynini güne bakan çiçeği gibi umuda açtı. Düşlerinin yağmurlarında yıkandı, boy boy filiz verdi, ruhuna su yürüdü. Tazelendi!
Bitmişti… Yaşanmışlıklarının hortlakları, ruhunu kıskıvrak sarmalamış defterini dürerken geleceğin perileri sihirli değnekleriyle dokunup tılsımladılar onu, ışıldadı!
Yeniden doğdu! Okudukça harelendi, donandı, ılındı! Damarlarına harfler doldu, iliklerine kadar cümlelendi, derininden göz yaşına kadar satır satır yazıldı, kitap oldu!
Çökmüştü… Dünyayı sırtlamış kadar ağırdı yükü, her hayal kırıklığı bir çullanıştı sırtına, her öfke başka bir hamaliye, kamburunu söktü attı sırtından, dikildi!
Dirildi… Yüzünü kitaba gömdü, kokusunu da ruhuna! Parmak uçlarıyla hissetti kağıdın yumuşak keskinliğini, mürekkebin kabartılarını, dikiş yerinin ayrılmazlığını, sapasağlam bir anıt gibi kitabın zamana direncini! Aştı!
Yok olmuştu! Yaşam denen kuru gürültünün içinde kim vurduya gitmesi an meselesiyken, kader – varsa eğer – onun sillesini suratında defalarca hissetmişken, feleğin silgisiyle baştan sona silinmişken, yeniden doğdu tozlarından, bedenlendi!
Islandı… Yeni doğan günün ışıklarıyla yıkandı, arındı. Aklının üzerine devirdi kitabı, harfler sağanakla döküldüler yüreğine, gözlerini kapatıp kelimelerin tadına vardı. Boynundan omuzlarına, kollarından ellerine kelime damlaları aktı, kalemi göl oldu, doldu taştı! Yazdı!
Kurumuştu… İyi niyetleri çoraklaşmış, umutları çatlamış, yazgısı – varsa eğer – örümcek bağlamış, hayalleri çatır çatır kırılmışken, kitabın biri ruhuna nem verdi! Emdi!
Ve dağılmıştı… Yaşamı delik deşik olmuş kalbura dönmüşken, içinde umuda dair ne varsa süzülüp gitmişken, yaşanmışlıkların acısı onu sayısız parçaya bölmüşken, kitabın sayfaları tarafından mıknatısladı. Birleşti!
Ve aydınlandı… Ve umutlandı… Ve yeşerdi…
Güne bakası geldi, günü kucaklayası geldi…
Yaşayası geldi, yazası!
Yazdı!
