İnsanlar genellikle hata anında kendileri dışında birilerini ya da bir şeyleri suçlamayı tercih ederler. İşin kolayına kaçmaktır bu aslında.
Hayatta ters giden şeylerde en yakımızdakini suçlarız.
Evdeki hususlarda eşimizi suçlarız;
Hanım, eşinin evi iyi yönetemediğini, yanlış harcamalar yaptığını, çocuklarla ilgilenmediğini, bütün yükü kendisine bıraktığını iddia eder. Erkek ise, hanımının ev işlerini beceremediğini, çocuklarla ilgilenmediğini, sürekli gelirlerinin üstünde isteklerde bulunduğunu savunur.
Okulda öğretmenleri;
Öğretmenlerin öğrencilerle ilgilenmediğini, dersleri iyi anlatmadığını, iyi örnek olmadığını anlatırız.
Öğretmen öğrencileri;
Öğretmen de, başarısızlık halinde öğrencilerin çalışmadığından, ilgisizliğinden, kaba davranışlarından bahseder.
Kötü karne karşısında çocukları;
Kötü karne getiren çocuğa tek suçlu gibi bakarız. Ona, başkalarını örnek göstererek hesap sorarız.
İş yerinde üstümüzdekileri, üstte isek aşağıdaki insanları suçlarız;
Çalıştığımız yerde, hata yapmayan tek kişi biziz gibi davranırız. Ortaya bir hata çıktığında altta isek üst yöneticileri, üstte isek çalışanları suçlarız.
Trafikte mutlaka karşımızdaki sürücüyü;
Trafikte bile en ufak yanlışın bize ait olabileceğini kabul etmeyiz. Suçlu hep karşımızdaki sürücüdür. Trafik kurallarının bile bizce bir anlamı yoktur.
Arkadaş çevremizde ise dostlarımızı suçlarız;
Bu hastalığımız, arkadaş çevresinde bile devam ediyor. En basit olayda bile dostumuzu suçlu göstermekten çekinmeyiz.
Ülkeyi yönetenler dış güçleri;
Ülkeyi yönetenlerin başarılı olamadıklarında devamlı dış güçleri suçlaması adet haline gelmiştir.
İktidar muhalefeti, muhalefet iktidarı suçlar;
İktidar hiç mi doğru yapmaz, ya da muhalefet hiç mi doğru söylemez? Ama değil, başkasını suçlama hastalığı buraya da bulaşmıştır.
Suçlama aslında yanlışlarımıza bahane bulmaktan başka bir şey değildir.
Peki, ne olacak?
Yaptığımız hatalarla dalga geçmeyi öğrenmeliyiz.
Hatalarla dalga geçmek.
Korkmayın. Vallahi zor değil.
