Fikir Masası Platformu’nun demokratikleşme ve çözüm önerileri paneli için Urfa’dayken, malum Diyarbakır buluşması gerçekleşti. Urfa çarşısında, balıklı Gölü’nde insanlarımız niyette bulunup, sohbet ederken büyük barış beklentisinin neden heba edilmemesi gerektiğini sokağın nabzından anlıyorsunuz.
Bugüne çok büyük bedeller verilerek, yoğun bir mücadeleyle gelindi.
Katıldığım televizyon programlarında hep vurguladığım gibi Ortadoğu’da Kürt siyasi hareketlerinin kıyasıya iç hegemonya mücadelesi kabul edilebilir gibi değil. Yangına körükle gitmekten çok diyalog ve müzakere sürecinin derinleşmesi gerekiyor.
Bu süreçte atılması gereken adımlar aslında belli. Öncelikle, BDP/HDP bypass edilerek süreci derinleştirmek mümkün değil.
2005’de Başbakanın aydınlarla görüşmesi için adım attığımız zaman da o süreci çok önemsemiştik, ama o görüşmede Erdoğan’a “Kürt siyasi hareketinin önünü açın,” denildiğinde, yanındakilere “Ben başka siyasi yapıların önünü neden açayım,” dediğini anımsıyoruz.
Halbuki bugün yeni bir kurucu irade yaratacak, yeni bir Türkiye inşa edeceksek, bu gelecek arayışı ortaklaştırılamazsa, o zaman o ülke sadece size ait bir ülke olarak kalır.
Yine aynı şekilde İmralı görüşmelerinin derinleşmesi ve farklı özneler üzerinden sürecin siyasileşmesi de gerekiyor.
Barzani’nin Diyarbakır’a gelişi gibi, önümüzdeki süreçte Salih Müslim ve PYD yetkilileriyle benzer bir ilişki kurulması ve belki de bu konuda farklı bir akiller heyetinin arabuluculuk ve müzakere için devreye girmesinde fayda bulunuyor. Sanki taraflar buna açık gibi gözüküyor.
Rojava devrimi gibi çok kıymetli bir deneyimle dayanışma içinde olan milyonların nabzını yakalamak ve anlamak önem taşıyor.
Bu bir pankürdizm değil, anti Kürdizme karşı bir dayanışma tutumudur. Bizim için Irak Kürdistanı da Suriye Kürdistanı da değerlidir, bu iki yapıyı tokuşturma siyaseti bize uymaz. Birden bire Kürdistan’da oligarşiyi keşfedenlerin tahriklerine kapılmak doğru değil. Her kim olursa, diyelim iktidar ya da başkaları, bizi tokuşturmak isteyenlerin dümen suyuna girmemek gerekiyor.
Geçtiğimiz yıllarda, Şivan Perwer’le Avrupa’da buluştuğumuzda, Türkiye’ye gelişi üzerine sohbet etmiştik. Perwer’in gelişini polemik konusu yapan Kılıçdaroğlu, “Roboski çözülmeden, barış olmaz,” derken, pekala “Barış olursa, Roboski de çözülür” diyebilip, bu doğrultuda adım atabilmeli, ama Irak tezkeresine evet diyenlerde ilke arayanlara bırakalım bu konuyu.
Bugün Şivan Perwer’in ülkesine dönmesiyle beraber yurtdışındakilerin ve Mahmur kampındakilerin dönüşü için de somut bir yol haritasına ihtiyaç bulunuyor.
Gülten Kaya, Ahmet Kaya ile ilgili “ O Diyarbakır’da da, Gezide de olurdu,” derken konuyu çok güzel özetledi. Gezi’deki halk muhalefeti toplumda bir özgüven sağladı. Siyaset toplumu değiştirmek için yapılıyor. Militarist modernleşmeden otoriter bir modernleşmeye geçilirken, demokratik bir modernleşme gereği ortada.
Kendini muhafazakar olarak tanımlayan iktidar, kültürel değil de siyasi bir muhafazakarlıktan bahsediyorsa, bu 12 Eylül’ü muhafaza etmekten başka bir şey değildir. Muhafazakarlığın iktisadi olanı da bildiğimiz kârı muhafaza etmektir.
Yerinde saymak adım atmaktan daha yorucudur. Bazen tedavi hastalıktan da uzun olabiliyor.
Halkların iradesine duvar örme siyasetinden vazgeçmek için önce kafalardaki duvarları yıkmak gerekiyor.
Basın toplantısıyla katılım çağrısında bulunduğumuz hafta sonu gerçekleşen Kadıköy’deki Rojava ile dayanışma mitingi önemliydi. “Seçimlerde ittifak yapacak mısınız?” diyenleri mitingle yanıtladık: Rojava mitinglerinde bizi yalnız bırakmayanları, biz de yalnız bırakmayız, ama durum gördüğünüz gibi ortada. Bize bizden başka kimsenin hayrı yok. İki seçim arası devrimci olanların, seçimlerde adrese teslim davranmaları da artık bir memleket klasiği oldu.
1871’den beri iki yüzyıldır, iki aylık Paris Komününü anlatmaktan başka bir şey yapmayanlar, umarım burunlarının dibindeki bu heyecan verici Rojava devrimi sürecini görürler ve bizlerle birlikte saf tutarlar.
Şairin dediği gibi, “Kör olasın demiyorum, kör olma da gör beni.”
15841200cookie-checkİhtiyatlı İyimserlik
