Az bir farkla kazanılan ve usulsüzlük iddialarıyla gölgelenen bir zafer, Cumhurbaşkanını olduğu kadar, partisini de düş kırıklığına uğrattı. Kurulduğu 2001 yılından bu yana girdiği her seçimi kazanan AKP, referandum sayesinde başkanlık sistemini getirmeyi başardı ama İstanbul başta, hemen her büyük şehirde yenilgiye uğradı.
Ülkenin gençlerini, eğitimli, müreffeh ve profesyonel kesimlerini ikna edemedi. AKP’nin geleneksel kalesi sayılan İstanbul’da Fatih ve Üsküdar gibi semtlerde bile muhafazakar seçmenin desteğini kaybetti.
Az bir oran farkıyla kazanılan referendum zaferi, parti içindeki dalgalanmaları da su yüzüne çıkardı.
AKP, 16 Nisan sonuçlarını değerlendirmek için şimdiden harekete geçti. Alışılmamış bir şekilde, partililer ve yandaşları, kamuoyu önünde tartışmaya başladılar.
Kimileri, iktidar yanlısı propaganda aygıtının saldırgan ve itici taktiklerinden yakınırken, kimileri de aralarında davaya yeterince bağlılık göstermeyen, sinsice davrananları sorumlu tutu.
İktidar yanlısı Yeni Şafak gazetesi köşe yazarlarından Kemal Öztürk, “Erdoğan’ı Beklerken” başlıklı yazısında, Anadolu şehirlerindeki parti örgütlerinin zafer kazanmış gibi değil, milletten uyarı almış bir parti olarak önlerine yeni bir rol haritası konmasını beklediklerini belirtmekte, “Teşkilatlara sirayet etmiş ‘benim adamım’ hastalığını, ideallerden ve büyük hayallerden kopup, küçük çıkarların hesabını yapanların el üstünde tutulmasını, AK Parti medyasındaki itici ve ayrıştırıcı dili sorguluyorlar, özeleştiri yapıyorlar, bekliyorlar” demekte.
16 Nisan referandumunda onaylanan Anayasa değişikliklerinin, 2019 yılı Kasım ayında yapılması planlanan genel seçimden sonra yürülüğe girmesi öngörülüyordu. Ancak cumhurbaşkanının tarafsızlığını kaldıran madde, hemen uygulamaya konuldu ve Recep Tayyip Erdoğan, 2 Mayıs’ta eski partisine yeniden katıldı.
21 Mayıs’ta yapılacak olağanüstü kongrede de yeniden parti başkanlığına seçilmesinin yolu açıldı.
Recep Tayyip Erdoğan’ın görev süresince partilerüstü, tarafsız bir cumhurbaşkanı gibi davranmadığı, ülkenin tüm kurumları üzerinde sıkı bir denetim sağladığı gözönünde tutulduğunda, yapılan anayasa değişikliğinin varolan durumun resmileştirilmesinden ibaret olduğu söylenebilir. Yanlış da olmaz ama eksik olur.
2 Mayıs’ta partiye yeniden üye olduğu törende, Cumhurbaşkanı da bu gerçeği dile getirdi. “Bu ayrılık sadece bir resmi ayrılık, aramızdaki mesafe mevzuat gereği olan bir mesafeydi. Gönlümüz hep beraber oldu” dedi.
Parti devleti ve tek adamlık yönetiminin kurumsallaştırılmasının yanısıra, bu değişiklik, Cumhurbaşkanının, bundan böyle partisinde beliren çatlakları onarması, AKP’lerin moralini yükseltip seferber etmesi için de en uygun konuma gelmesi demek.
Daha da önemlisi, Erdoğan, uzun süredir yapmak isteyip de uygun zamanı beklediği, partiyi Gülen taraftarı olduğu düşünülen unsurlardan arındırma harekatına da nihayet başlayabilecek.
Adalet ve Kalkınma Partisi, 40 yıldır her devlet kurumuna sızdığını ilan ettiği Gülen hareketinin kendi partileri içinde yeri olmadığını savunagelmekte. 15 Temmuz darbe girişimi ardından, diğer bütün kurum ve toplum kesimlerinde gerçekleştirilen operasyonların kapsamı ve çapı gözönünde tutulduğunda, Gülen hareketinin her yere sızıp da, yıllardır en yakın müttefiği olan AKP’den uzak durduğu iddiasını inandırıcı bulan artık kalmadı.
Şimdi referandum atlatıldıktan sonra ve genel seçime de uzun zaman varken, Erdoğan’ın partisini düzene sokmaya başlayacağını tahmin edebiliriz.
Tabii, bu arada, AKP kendine çeki düzen verip toparlanırken, ana muhalefet partisi CHP’nin ise hızla bir kargaşaya sürüklenmekte olduğunu da unutmamak lazım.
Hani ‘Türkiye tarzı’ demokrasi deniyor ya… Onun tuğlası iktidar partisi ise, harcı da kuşkusuz muhalefet.
YAZARIN DİĞER YAZILARI İÇİN
http://www.firdevstalkturkey.com/tr/
