Biri kapıyı çalıyor. Dışarısı soğuk, hava giderek daha da soğuyor, İçerideki insanlar işlerini kaybetmenin, kesilen sosyal güvencelerinin ve pahalılığının kafalarında yarattığı endişelerle kucaklarında battaniyeleri, koltuklarında TV programlarını seyrediyor. Ama, biri daha, bu sefer ön kapıyı çalıyor sonra yan kapıyı, sonra arka kapıyı. Belki de rüzgardır. Şimdi pencereleri, çatıyı ve evin duvarlarını çalıyorlar. Anlamak zor: Nasıl bu kadar çok insan birçok kapıyı aynı anda çalıyor olabilir?
Kapılar durmadan çalınıyor hem de birer birer ve kapılardan evlerden gür sesler yükseliyor durmaksızın. Geçen hafta Kolombiya’da-Bogota, Cali, Cartagena, Barranquilla, Medellín, kapılardan fırlayıp caddelere, alanlara akın edenler tek bir yürek olmuştu, neo-liberal politik elit panik içinde sokağa çıkma yasağı ilan etti, ordu birlikleri kamu alanlarını koruma altına almıştı. İran’da bir hafta boyunca kapılar kulakları sağır etmişti, ayaklanma 100’den fazla şehre yayıldı. Şimdiye kadar en az 100 protestocu öldürüldü. Daha fazlası olabilir tam olarak sayının ne olduğunu bilmek kolay değil: Hükümet protestoların ikinci gününde interneti kapattı.
İsyan o kadar büyüktü ki, nerede ne olduğunu sıralamanın imkanı yok. Emekçi halklar liberal faşizme karşı enternasyonal bir isyanı başlatmıştı. Protestolar: Cezayir, Bolivya, Şili, Kolombiya, Ekvador, Mısır, Fransa, Almanya, Gine, Haiti, Honduras, Hong Kong, Hindistan, Endonezya, İran, Irak, Lübnan, Hollanda, İspanya, Sudan, İngiltere ve Zimbabve, yirmi beş ülkde, unuttuğum olmuştur mutlaka, bu sadece Eylül ayından bu yana sokakları caddeleri emekçilerin seliyle işgal edilen ülkeler. Bazıları bir gün boyunca trafiği kilitledi, bazıları daha çok devrimlere benziyordu, diğerleri ise hükümetleri devirecek ve sınırların kapılarını kilitleyecek kadar büyük ve heybetliydi.
Lübnan Şili’ye bakıyordu, Kolombiya Bolivya ile iç içe girmiş Santiago’nun yoksul evleri Honduras varoşlarından farkı yoktu. Ve onlar birlerinin kapılarını çalarak sokaklara çıkanlar, mübarek ellerini birbirlerine kenetleyerek neo-liberalizme karşı enternasyonal isyanı böyle başlatmışlardı.
