Her çocuğun bir öyküsü olur, her insanın hikayesi olması gibi.
Çocukluğumuzda masallarımız vardı, devler, cüceler, kötü adamlar, haramiler, kahramanlar… gözlerimizin önünden geçer, kafamızın içinde yeni roller verilirdi, sonra onları canlandırırdık. Bizim çocukluğumuzda, yokluk içinde zenginliği yaşıyorduk. Masallarımızı büyüklerimizden duyduk, öykülerimiz arkadaşlarımız ile canlandırdık. Bizlerin çocukluğu gaz lambasının isi altında geçti, lüks yandığında bütün köyün en ışıklı evi olurdu. Eve suyu ortak çeşmeden getirirdik, içme suyunu daha uzaktan!
Bizim çocukluğumuz yokluk içinde geçti, şimdiki çocuklar ise, varlık içinde yokluk yaşıyorlar, çünkü onların masalları yok. Amerikan dizilerinin ve çocuklar için üretilen çizgi filmlerin oyuncaklarını elde etmek için hamburger dükkanına koşulur, orada verilen oyuncak için çocuk menüsü ısmarlanır ve elde edilen oyuncak hemen yan yana getirilir ve öğlene kalmadan artık o oyuncak diğer oyuncakların yanında yerini alırdı. Ta ki, oda toplanana kadar, unutulur giderdi, çünkü her gün “piyasaya” yeni bir oyuncak çıkar, çocuk onun ile özdeşleşemeden başka oyuncağı olur. Şimdiki çocukların, kendi emeğinin ürünü olan oyuncağı yoktur, dizilerin etkisi ile birlikte sarılarak uyuduğu bir tadie ayıcığı olur!
Çocukların masalları yok, o yüzden masalı olmayan çocuk, büyüdüğünde elinde silah ile çocukluğunda oynadığı oyunun kahramanı olduğunu düşünür! Tek başına dünyayı değiştirmek için fırsat kollar ama o fırsat hiçbir zaman eline geçmeyecektir. Çünkü çocuk büyüdüğünde, var olan masalıda, öyküsü de elinden alınmış olur!
Günümüzde çocukları okulla gönderdiğimizde, peşinen kabul ediyoruz, çocuklarımızın hayalleri o okulda yok ediliyor! Okul sadece çocukları oyalama, dershaneler sınava hazırlık merkezi oldu! Çocuk, yuvasına başladığında, yarışa hazır hale getirilmek için her türlü hizmet veriliyor! Henüz ana dilini tam öğrenemeden, evrensel bir dili öğrenmesi için, evrensel dil öğreten yuvalara veriliyor! Her şey çocuğun gelişimi ve geleceği için! Gelecek için çocuğun hayali çalınıyormuş, katlediliyormuş önemli değil, önemli olan gelecek!
Gelecek adı verilen hedef, çocukların çocuk gibi yaşamasını ortadan kaldırdı. Şimdi betonların arasına sıkışmış, çocuk yuvalarının bahçesindeki yapay çimlerin üzerinde kay kaya binerek vakit geçiren çocuk, çocukluğunu yaşadığını düşünemeden büyüklerin verdiği cevaplara kavuşuyor! Çocuk, çocuk gibi mantık yürütmeli normal zaman içinde, şimdi çocuk büyük gibi ve daha karmaşık mantık yürütüyor! Çocukların dil gelişimi masallardan değil, verilen eğitimin sonucunda oluşuyor! Pavlov’un köpeklerin yerini çocuklar aldı! Her sorunun yanıtı hazır!
Çocukluğumda mahalle çeteleri olurdu, kuş avlamak için sapan yapılır, ağaçlara tünemiş kuşları vurmak için atılırdı. Şimdiki çocuklar biraz daha mal için, bir akşam gidilecek diskoteğe giriş parası için etini pazarlıyor, çocukluğunu pazarlıyor!
Çocuklarını pazarlayanlar, şimdi çocuklarını pazarladıkları alana lüks araçlar ile götürüyorlarmış, her çocuğun bir pazar alanı oluşmuş durumda. Pazar alanların bazıları paralıymış, o alana götürüp çocuğun daha iyi gelecek için, iyi okula gitmesi için sınava sokuyorlarmış! Sınava giren ve başaran çocuk artık o okulun ya da dershanenin malı oluyor. Eğer verimliliği iyi ise, o çocuk bir reklam aracına dönüştürülüyor, büyük büyük fotoğrafları duvarları, reklam panolarını dolduruyor. O pazarlanan çocuk, pazarlanacak çocukları davet ediyor, tıpkı keklik kuşu gibi! Tuzağa düşen, tuzak sahibi için hemcinsini çağırır! O çağrıya kulak veren, pazarda satılacak bir keklik olabiliyor!
Kekliği düz ovada avlarlar, çocukları okulda!
—
—————————————
http://cemoezkan.blogcu.com
