kimse var mı orada? İnsan olarak…

Büyük doğumlara işarettir büyük acılar…

kokular ses verir, sesler şekillenir..

tüllerin arkasında bir tabloya benzer geçmiş…

arada sırada havalandırsa da rüzgar,

hayat, bir dalgınlık anından başka nedir…

orada sevinir, orada irkilir orada güvenirsin…

içimde bir ses var, aklımı çeliyor ne zamandır…

kimse var mı orada? kimse var mı? var mı?

Yokuş bir İstanbul sokağında soluklandım…

belki tekeri fırlamış bir tırın altında kalmıştım…

düşler gerçeklerin yerini alır, anılar eksildiğinde…

şimdi kırık bir kaldırım taşından isyanla fışkırıyor kelimeler …

oysa ne de çekimserdiler ilk söylendiğinde…

orada öldüğümü sanmıştım. 

yarı aydınlık bir lamba gibi aydınlatıyordu güneş sokağı…

seni çıkarıp cebimden

özlemiştim…

Öyle bir umutla yontulmuşum ki

vicdanımdan merhamet filizleniyor hala…

bunca insansız sokak arasında…insan arayışım…

kimse var mı orada? kimse var mı? var mı?

Bu tuzlu coğrafyada dolaşan bereketli anılar,

zamana kafa tutuyor alelade bir kaldırım taşında…

her seferinde daha tuzlu başlamış bir hayatın

şerbete batırılmış köşelerini parlatıyorum kendi dilimde..

bütün ciltlerini ayırıyorum ruhumun, tıpkı

tarihin tozlu raflarına terkedilmiş değerli kitaplar gibi…

gökyüzü çarpıyor yüzüme her satır başında …

kitaplar hayatımızın kulisleridir ne de olsa…

orada nefes alsak da,

başrolü kaptırmamak uğruna

illa sahneye fırlarız yaşamaya …

ve tekrar geri döneriz.. sonra tekrar geri döneriz…

sersemce ve yorgun argın geri döneriz tekrar..

tozlu tuzlu yalnızlığımıza…

orası neresidir? evimiz hangisidir… hangisi daha gerçektir?

Orası şu an sıradan bir sokağın

silik bir kapı numarasıdır.. 

zili çalsam…

orada kimse var mıdır, kimse var mıdır orada?

insan var mıdır orada?

Hayat; kulisle sahneyi karıştırma yanılsaması…

hızla üzerine gelen bir tırın da

iki kelimelik buruk telaşın da altında ezilmek aynı…

heveslendiğin, sınandığın

filanlar falanlarla …

ne de güzel susuyorduk birbirimize canım,

orada hayat var mıydı? 

öldük…

bir teker ezdi zamanı..

Hayat; yeni bir yüzün tam ortasında

boş bir alnın en kalın çizgisi olarak,

yükselip asıldığımız insan gözlerin

gözyaşlarında yıkanırsak başlayacaktı ancak…

dişleri tenimde bir bahar…

sesi buğumda bir deniz ..

şarkısı şarkım eşliğinde bir yürekte,

yeniden doğmak için

bazen de ölmek gerek.

kimse var mı orada? kimse var mı? var mı?

insan olarak…

[email protected]

2088500cookie-checkkimse var mı orada? İnsan olarak…

1 Yorum

CEVAP VER

Please enter your comment!
Please enter your name here

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.