Ben bu korkuyu yenerim yenmesine ama
yendiğimde bulacak mıyım seni yanımda..
korkarım biraz bundan…
Korkarım; gerçeğin o apaçık mermer soğuğa işleyen çaresizliğinden…
sereserpe özgürlüğün serseriliğinden
hıncahınç yalnızlığın sersemliğinden…
sahte masumiyetten
kuvvetli sabredişten
yavan serzenişten
coşkun avarelikten
aşkın taklitlerinden…
küfürden topraktan tülden kederden…
korkarım biraz herşeyden…
Hayatın bu hızlı değişkenliğine karşı
kaskatı kalma olasılığından…
ağzımdaki büyük laftan…
hadi yalanı geçtim
dürüstlüğü de işine geldiği gibi kullananından…
cevapsız sorulardan
ve cüret edilmemiş sorulardan da biraz…
nafile bekleyişlerden
aptal sürtüşmelerden
kararsız sürüklenişlerden
aşk aşk diye tutuşup
kaç kaç diye asitleşenlerden…
korkarım biraz…
Ateş değil su yakar bazen canımı,
bazen terdir bu, bazen gözyaşı…
öyle çok konuşmaktan korkarım mesela
çok susmaktan da…
düzden tersten aynı okunur hayatın karmaşası…
ya sen treni kaçırırsın ya tren aklını…
İçkiden kumardan ve kadından ve adamdan yani insandan değil katiyen…
bunların arkasına sığınıp sapıtanlardan
korkarım biraz…
yüreğimi hapseden yakınlıklardan
yüreğimi çürüten uzaklıklardan
sinsi mendebur bakışlardan
yağmalanmış ruhlardan
en iyisini kendine yontan egolardan
cesareti alkolde arayanlardan
mahremiyeti arkadan kovuşturanlardan
sıcak bir kalbin kaynama noktasından bile…
korkarım biraz…
Mutlak iyiden
ve mutlak kötüden…delice korkarım…
zehir şırıngasını helal süte batırandan
ardında binlerce ah bırakıp kaçandan
mermi şiddetiyle aklına olmadık fikir sokandan
tedavisiz hastalıklardan
ölü sevgililerden
ipsiz sapsız insanlardan…
özellikle onlardan…
korkarım biraz…
İnsanı insan yapan o ip’tir
ip’ dediğim beynin kıvrımlarında cirit atan bilinçtir…
korkarım sapsız bir balta gibi kesip kanatanlardan…
Herşeyden korkarım biraz…
denizin ortasındaki şamandıra yalnızlığından
gece fenerinden sızan ışığa güneş muamelesi yapandan
kendini sevmeden aşktan medet umandan
korkarım…
ne ben bir tencereyim ne sen bir kapak
sıkısıkıya örtüşmekten korkarım delicesine…
oksijen olmayan yerde
aşkın nefesi kötü kokar
hem yosunlaşır hem küflenir biraz…
Yaralı bir sözün kontrolsüz şımarıklığından
gamsız bir insanın sebepsiz duyarlılığından
korkarım biraz…
bir adım atsam
diğer adımda hafifçe eğerim başımı yana
ki derman olsun diye kalbim
vicdanın kıyısından…
Korkarım herşeyden biraz…
korkmuyorum desem yalan.
ne en yüksek dağı tırmanacak cesaretteyim
ne boşluğa yuvarlanacak adrenalindeyim…
ben olsa olsa deniz süngeri gibi tuzu içine çeken bir kalemim..
ne kavga edebilirim ne de kaçabilirim…
önyargılı acılardan
yargısız infazlardan
mutlak doğrudan ve mutlak yanlıştan
ölesiye korkarım…
Bir yetişkinin ergen komasından
haddini aşan hesaplaşmalardan
tembihli mutluluk çığırtkanlığından
çalandan çırpandan kudurandan
felaket tellallarından
geçmişin ılık ve masum sevdalarına değil de
acılı ezmeli anılarına saplanıp yaşayanlardan
şiiri naralar atarak okuyup
içindeki anlamı kaçıranlardan…
yapış yapış duygusallardan
iyi niyet katili kurtlardan
korkarım…
Azı dişin ağrısından
dedikodunun havamı bozmasından
umudun o beyaz şeffaf mahmurluğuna kıyıp
tonoz yınığı gibi üzerime yağanlardan…
yaralı hayvanların duyacağı acıdan
donan kalbimden gözlerime sıçrayan tufandan…
içimi şişiren -ah ah vah vah- kırılganlığından…
korkarım…
Hangi kalpte duman tütse
zorla söndürülmüş bir acı vardır eşiğinde..
ne yana baksam ağaçsız bir orman..
ağaç da yoksa neye dayanır insan?..
atlara mı aslanlara mı sincaplara mı?
yaşamak korkmaktır biraz da…
bütün bir ömrü kahraman rolüyle oynayamaz insan,
suçlu da olur gardiyan da…
kuğular gelip kurulsa bile yanına
randevusuz dostlukların yerini alamaz asla…
adaklarla yaşamaz bir dilek ağacı
ama dileklerle şenlenebilir her filizi her dalı…
bir sabah kalkarsın
ve ‘evet ben bir korkağım’ dersin..diyebilirsin…
suyumda tuzun var
burnumda sızın
aklımda adın var
içimde yangının.
evet ben bir korkağım..
öfkende yalnızlığım..
senden sonrasından korkarım…
daha başlamadan sana…
