Merhaba,
Bu hafta alışılmadık bir şeyler olduğu üzerine konuşmak istiyorum.Nisan ayının gelmesiyle birlikte Ermeni Sorunu’nun siyasal gündeme oturması kitap gündemini de belki ilk kez bu yoğunlukta belirledi Türkiye’de.Alışılmadık olan işte bu yoğunluk ve kitap çeşitliliği.
İttihat ve Terakki yöneticilerinin 1915’te aldığı tehcir kararının başlattığı kitlesel ölümlerin soykırım olup olmadığı 90 yıldır gündemimizde belki, ancak üzerinde konuşmak için değil “hayır yoktur olamaz” demek için… Devletimizin resmi yaklaşımı böyle olunca, buna bir de biz Türkler’in çok meraklı bir ulus olmadığımız gerçeği eklendiğinde bu konuya ilişkin Türkçe kaynakların sayısı da tahmin edilebilir diye düşünüyorum.
Ancak şimdi İstiklal Caddesi’nde kısa bir gezinti bile bunun değişmeye başladığının işaretlerini veriyor.Pek çok kitabevi bir köşesini, rafını, bir masasını bu konu üzerine daha önce ya da yeni basılan kitaplara ayırmış. Bu masa ya da raflar 17 yaşındaki bir kız çocuğunun cinsel deneyimlerini anlattığı kitabına ayrılan bölümden henüz küçük olsa da, geçtiğimiz senelere göre büyük bir farklılık. Üstelik bu kitaplar sadece Türk tarih tezlerini anlatmıyor. Ermenistan’ın yaşayan en önemli “soykırım” tarihçilerinden
Vahakn Dadrian’ın da, Taner Akçam’ın da kitaplarını bulmak mümkün.
Benzer bir durum geçtiğimiz ay da Gelibolu üzerine basılan kitaplarda vardı.Belki ilk defa bu sene Çanakkale Savaşı’nın sadece her sene atalarını ziyarete gelen Anzac torunlarınından başkalarını yani “biz”i de ilgilendirdiğini görmek mümkündü.
Tüm bu kitaplar onları okuyanların sayısı arttığı için basılıyor.Kitabevleri bu kitaplara artık sattığı için özel bir köşe düzenliyorlar. Bunun çok önemli bir gösterge olduğunu iddia edecek değilim ama hiçbir şeyi göstermese bile en azından artık merak etmeye başladığımızı göstermez mi ?
Ve merak belki de kediyi öldürmüyordur…
İyi haftalar
