Kadın ilkokul fotoğraflarına bakıyordu…
Öyle güzel günlerdi ki onlar..
O sene bir grup eski ilkokul arkadaşı ile buluşabilmişti..
Bir fotoğrafta takıldı kaldı..
Fotoğrafta iki minik kız..
İlkokul 1.sınıf okuma bayramında..
Biri kendi, diğeri çok sevdiği bir arkadaşı..
Mavi beyaz kareli uzun etekler..
Bembeyaz gömlek..
Ellerinde minik sepetler..
Bu fotoğrafa daha önceleri de çok bakmıştı aslında..
Bu sefer başkaydı ama..
Arkadaşının omzuna sünnet çocuğu gibi asılmış yazıyı okudu.:
Kuruyemişler…
Ve gülmeye başladı kadın..
Güldü, güldü, güldü..
Durdu..
Gözler doldu..
Yaşlar akmaya başladı bu sefer…
„Evet”, dedi fotoğrafa bakarak.
Evet canım arkadaşım
Bizi kuru kuru yemişler..
İkisi de benzer kaderi paylaşıyordu..
O bir zamanlar güzellikleri ve dobralıkları ile
çok sevilen iki arkadaş..
Yaş 40..
Yanlarında dünyanın en büyük hediyesi oğulları..
Yanlız..
Kalplerde bol kırgınlık..
Evet arkadaşım bizi kuru kuru yemişler..
Kadın artik o fotoğraf aklına geldikçe hep gülüyor..
Kuruyemişler..
33 sene önce konmuş adımız…
Sevgili Dostlar diğer yazılarıma arama kutusuna OKANDAN yazarak ulaşabilirsiniz.
Teşekkür ederim.
