Müzakerelerin ivme kazandığı şu günlerde tedirginliklerini gizlemeyen Rumların en çok dillendirdikleri olumsuzluk “biz bu adada çoğunluğuz, nasıl azınlık olan Türklerle aynı hakka sahip olacağız!”
Resmi olarak yüzde 70’e 30, halk arasında yüzde 80’e 20 kendi lehlerine bir nüfus olduğunu söylemekteler adada…
O nüfusa nasıl ulaştıkları, Kıbrıs Türkünün sayısının nasıl azaldığı belgelerle sabitken, ada bizim havasını üzerinden atamayan komşular nüfusun az olmasının suçunu Türklere yüklemekten çekinmedikleri için, Ada’da Türk nüfusunun azalmasının iki temel sebebi olduğunu, bunlardan birincisisin Kıbrıs’a farklı coğrafyalardan gelen Rumların Ada’daki Rum nüfusu artırması; diğerinin ise farklı zaman ve sebeplerden dolayı adadaki Türklerin, Türkiye, İngiltere, Kanada, Avustralya gibi ülkelere göç etmesi olduğunu söyleyelim.
Bu göçlerin sebebini ve sürecini kısaca özetleyecek olursak; Kıbrıs Türkleri Osmanlı hâkimiyeti döneminde; asker, memur ve emlak sahibi olarak Ada’nın yöneticisi durumunda iken, 1878’de Ada’nın İngiltere’ye devri ile birlikte yönetici durumunda olan Kıbrıs Türkleri, yönetilen durumuna düşer. Kıbrıs’taki devlet kurumlarında memur olarak çalışan Türkler, görevlerinden uzaklaştırılınca, geçimlerini sağlayabilmek için ellerinde bulunan emlak ve arazileri satmak zorunda kalır. Bu durumdan yararlanan Rumlar, Kıbrıs Türklerinin emlak ve arazilerini satın alarak Ada ekonomisi üzerinde daha baskın bir konuma gelir.
Adadaki Türk nüfusu Osmanlı Devleti’nin 1878’de Kıbrıs’ı İngiltere’ye devri ile birlikte Türklerin aleyhine değişir, Kıbrıs’ın İngiltere tarafından ilhakı, Kıbrıs’tan Anadolu’ya göç hareketini hızlandırır. Lozan Antlaşması’yla, Kıbrıs Türklerine Türkiye vatandaşlığına geçerek, Türkiye’ye göç etme imkânı tanınır. O dönem, Kıbrıs’ta görev yapan Türkler görevden alınıp, yerlerine Ermeni ve Rumlar getirilince nüfusunun oldukça önemli bir kısmı devlet hizmetinde çalışan Kıbrıs Türk toplumu olumsuz bir şekilde etkilenir ve Anadolu’ya göç kapısı açılınca da Anadolu’ya göç eder. Böylece, 1878’de Türkler aleyhine bozulmaya başlayan nüfus dengesi, 1914’te artarak devam eder, Kıbrıs’taki Türk nüfus Rum nüfusa oranla daha da azalır. Bu göçler, bazen kişilerin, bazen de bütün bir köyün göçü şeklinde gerçekleşir.
1923’te başlayan bu göç dalgası da 1938’e kadar yoğun bir şekilde devam eder. (Antalya bölgesindeki Kıbrıslı Türkler o dönemde göç etmişlerdir.” Belgelere göre, Lozan Antlaşması ile belirlenen süre zarfında, Kıbrıs Türklerinden 9 bin 327 kişinin Türkiye vatandaşlığını seçtiği açıklanırken, Kıbrıs’taki İngiliz yetkililerin Londra’ya gönderdikleri 1928 tarihli Kıbrıs raporunda, Ada’dan ayrılarak Türkiye’ye göç eden Kıbrıslı Türklerin yaklaşık 5 bin kişi olduğu ifadesi yer alır.
Makarios’un cumhurbaşkanlığı döneminde de göçler büyük bir hızla devam eder. Adayı Yunanistan’a bağlama planının en basit uygulaması olan “gençleri yurtdışına gönderme” olayı da başarıyla gerçekleşecek, o dönem adada mevcut olan kaos ortamından uzaklaşmak isteyen Kıbrıs Türkleri Makarios’un “yol parası, otel parası, burs” gibi tekliflerine hayır diyemeyecektir.
1960’lı yıllarda üniversiteden henüz mezun olmuş bir Kıbrıslı o günleri şöyle anlatır. “Makarios yurtdışına gitmek isteyen gençlere tüm olanakları sunmaktaydı. Ben de Kanada’ya başvurmuştum. Başvurum kabul edildi. Elime, beni aylarca idame edecek kadar para vereceklerdi. Yalnız şunu şart koştular: ‘Gideceksin ama gelmeyeceksin!’ Gidip gelmemeyi göze almıştım ama başka bir mani çıktı gidemedim. O zaman benim akranlarım ‘Makarios’un yaptığını babamız yapmaz’ derlerdi. Oradaki mantığın Türkleri adana çıkarıp, adayı Helenleştirmek ve Enosis (adayı Yunanistan’a bağlama) olduğunu bilmezdik…”
Fazla söze gerek yok aslında… Bugün bırakın Türkiye, Avustralya ve Kanada’yı, Birleşik Krallık’taki Kıbrıslı Türklerin, 300 bin civarında olduğunun resmi rakamlarla sabit olduğunu söylemek konuya açıklık getirecektir…
