Ne yapıyorsunuz? Ya da ne yapıyoruz? Nasıl yaşıyoruz?
Şaşıracak ve şimdi bu soru da nereden çıktı diyeceksiniz. Öncelikle şaşırmak faydalıdır çünkü şaşırmak insanın zihninde yeni düşüncelerin oluşması için zemin hazırlar.
Şimdi yukarıdaki soruya geri dönelim, evet ne yapıyoruz şu iki günlük yaşamda? Yaşamımıza yön verme konusunda ne kadar inisiyatife sahibiz?
Her gün sabah 9 akşam 6 kendimizi ofislere kapatıp çalışıyoruz. Çalışma sırasında giyimimizden tutunda gülme biçimimize kadar hemen her davranışsımızın sınırları daha önceden belirlenmiştir. Tabii hafta sonlarında unutmamak lazım. Hafta sonları mağaza vitrinlerine bakıp bir şeyler satın alıp mutlu olmaya çalışırız. Bazen de Sinemaya gideriz ama gideceğimiz filimler gazetelerin film eleştirmenleri tarafından belirlenir
Okuyacağımız okullar geçekten sevdiğimiz, kendimizi ifade edebileceğimiz alanlarda eğitim yapan okulları değil, bitirdikten sonra bizim iyi bir statü sahibi olmamızı ve para kazanmamızı sağlayacak okulları seçeriz.
Ya sevdiklerimizle yeterince zaman ayırıp sevinçlerimizi, acılarımızı, özlemlerimizi onlarla paylaşıyor muyuz? Ya da sevdiklerimizin acılarına ve hüzünlerine ne kadar duyarlıyız? Halbuki paylaşmak mutluluktur, sevdiklerimizin gözleri bizi iyileştiren sığınaklardır.
İnsanların paylaşarak yaşama çabasına ne kadar katkıda bulunuyoruz?
Böyle bir yaşam mı düşlemiştik ?
Aslında yukarıdaki örnekler ve sorular çoğaltılabilir ama kısaca şunu demek istiyorum; bizler, sizler ne kadar acılarımızı, hayal kırıklıklarımızı, umutlarımızı, hüzünlerimizi, sevinçlerimizi yaşayabiliyoruz. Ne kadar kendimiz olabiliyoruz.?
Biliyorum, yukarıdaki sorular insanı sıkıntı veren sorular ama “Pandoranın kutusunu” açma zamanı gelmedi mi? Ne dersiniz…
