susturma hakkı ayni derecede olmamalıdır.” Jhon Stuart Mill
Demokrasilerde herkes; kişiler, kurumlar, olaylar, icraatlar ve yönetimler hakkında düşüncelerini özgürce söylemek ve istediği gibi davranışta bulunabilme hakkına haizdir.
Özgürlüğün sınırı yok mudur? Vardır tabi. Başkalarına tanınmış özgürlüklerin sınırının başladığı yerde, kişinin özgür olma sınırı bitmiş demektir. Düşünce ve kanaat özgürlüğü; fertlerin ağzına ne gelirse söylemeleri ve canları istediği gibi davranma serbestisi değildir…
Aile terbiyesi almış, tahsil görmüş uygar insanlar; kişisel mesleki hizmet aktiviteleri yanında, toplumda örnek insan olmanın güzelliklerini ve erdemlerini sergilemekle de sorumludurlar!
Türkiye – İsviçre maçından sonra, maç öncesi ve sonrası çıkan olaylar nedeniyle FİFA Disiplin Komitesi futbolcularımıza ve Türkiye Futbol Federasyonu’na ağır cezalar verdi. Türk Milli takımına verilen tarafsız sahada 6 maç seyircisiz oynama cezası bilmiyoruz ama herhalde FİFA tarihinde bir ülkenin milli takımına verilmiş en ağır ceza olmalı…
Cezayı hak ettik mi yoksa FİFA’nın “Müslüman Türk” olmamızdan ötürü haksız gazabına mı uğradık? Ya da “Medeniyetler Çatışması”nın futbola yansımış görüntüsü mü şu 6 maçlık ağır ceza?
Herhalde şunu çok iyi anladık sanıyoruz.
Demokrasi ağzına geleni söylemek, istediğin gibi bağırmak, çağırmak, çelme takmak, saldırı planları yapmak, tekme atmak vs. değilmiş.
Futbol için verilmiş cezadır diye olayı hafife alamayız. Ortada Türkiye’nin itibarı, milli gururumuz söz konusu. Türk futbolunu en iyi şekilde temsil etsinler, ülkeler platformunda takımımızı zirveye taşısınlar, içte ve dışta yüzümüzü güldürsünler diye, önlerine aylık diye milyarlarca lira para döktüğümüz insanların ülkemizin utanç çukuruna düşmesine sebebiyet vermelerinin bugün hangi haklı mazereti olabilir?
Olayın daha vahim yönünü yeni seçilen Futbol Federasyonu Başkanı Haluk Ulusoy yaşatmıştır. Madem bir büyük yanlışlık yaptık, verilecek cezayı da eğilip bükülmeden ayakta dimdik karşılamamız, kabul etmemiz gerekirdi?
Basında çıkan haberi okuyunca, bu ülkenin sıradan bir vatandaşı olarak içimiz ezildi. Utanç duyduk. Yeni Başkanımızın FİFA ve verilen cezalarla ilgili gazetelere yansıyan açıklaması özetle şöyle;
“Kişisel ilişkilerimi kullandım. FİFA Başkanı Blatter’e ‘ben yeni seçildim. Önümü açın. Bu cezayı hafifletin diye ricada bulundum. Sonra da elini öperek, bu bizim geleneğimizdir, küçükler büyüklerin elini öper. Büyükler de affeder dedim…”
Olmadı Sayın Ulusoy?
Neden Blatter’in elini öptünüz?
Buna mecbur muydunuz?
El öpmek, Türk geleneklerinde aile büyüklerinin elini öpmek olarak vardır.
Yabancı bir misyon şefinin elini öpmek, bize onur değil eza verir! El öpülerek sağlanacak başarı olmaz olsun! İtibarımızı zedeletmektense 2008 Avrupa Futbol şampiyonasına katılmamayı göze almak daha haysiyetli davranış olurdu!
Geçmişte Meclis’te kimi genel başkanların, oturduğu koltukta kendi partisinin milletvekillerine sıra ile el öptürme sahnelerinin isyanını taşımakta olan bu millete, ayni hüznü bir yabancının elini sözde “milli çıkar uğuruna” öperek yeniden yaşatmayacaktınız?
Bu benim demokratik özgürlüğüm ve kişisel davranışım, kimse karışamaz diyemezsiniz! Siz orada Haluk Ulusoy olarak el öpmediniz! Türkiye Futbol Federasyonu Başkanı olarak Blatter’in elini öptünüz?
Tarafsız sahalarda seyircisiz olarak oynanarak da olsa, kazanılacak Avrupa Kupalarına katılma başarısı, bizim gibi inanıyorum ki çok sayıda vatandaşımızı mutlu etmeyecektir! Ne diyeceğiz yani “el öptük ihraçtan paçayı kurtardık ve kupaya katılma şansını elde ettik diye mi gururlanacağız!
Bu satırların yazarı iki yetişkin evlat sahibidir. Çocuklarına bir tek gün bile elini öptürmemiştir. El öperek değil. Dik durarak hayat yolunda koşmayı ilke edinsinler diye.
110 Milyar maaş verdiklerimizin büyük hatalarını, bu millet adına neden el öperek affettirme yoluna gidelim? Ülkemizi itibar açısından bu durumlara getirenler çıkıp milletten özür dileyecekleri yerde, ne gariptir ki, el öpenlerin takdirine mazhar oluyorlar.
