Okumuş olmalısınız.
Yeni bir gezegen bulundu.
Adını hemen koydu insan; Elmas gezegen.
Yüz milyonlarca ışık yılı ötemizde ama varlığını biliyoruz artık.
Bunun haber değeri ne ?
Evrenin (bizim bildiğimiz) en büyük Elması olması mı?
Jüpiter’den bile büyük.
Emin olun, bu aç gözlülüğüyle insan, bir gün ona sahip olmak isteyecek.
Bunun için çaba gösterecek. ( Tabii, o zamana kadar kendi kendini yok etmemişse.)
Oysa, gezegen ömrü diye bir şey var.
Bir gezegenin bu denli yoğunlaşması, ölümünün de yakın olduğu anlamına geliyor.
Elması elmas yapan ne ?
Yoğunluğu.
Peki bir elması değerli yapan ?
Bu yoğunluğun milyonlarca yılda oluşmuş olması.
Maddenin bir arınma hali yani.
Kendinden olmayan her şeyi dıştalaması.
Bir tür öze dönüş, çizilemeyecek kadar bir yoğunlaşma, katılaşma, yalınlık ve öz.
Dolayısıyla, ölüm.
Özcülük tartışmalarını düşündürdü bu bana.
İnsan, öze dönüşü hep iyi olarak algılıyor.
Varoluşsal bir durum.
Varım o halde iyiyim. ( Yok olmak kötü olduğuna göre! )
Biz de çok rastlanan şeydir hani.
(Ahhhh ! Bir özümüze dönebilsek, özümüzü kaybettik azizim durumu.)
Oysa, bu bir süreç ve herkes kendince bir yerinde bu sürecin.
Bu süreçte acı çekeceksin, oran buran çizilecek, adım adım ölüme yaklaştığını bildiğin halde
manyakça bir zevk alacaksın bundan.
Çünkü, yaşıyorsun.
Zor zanaat.
Reich takmıştı kafaya bunu.
İnsanlığın temizlenemeyecek kadar kirlendiğine, bütün medeniyetimizi yıkıp,
baştan başlamamız gerektiğine varmıştı sonunda.
Umutsuz bir durum.
Umutsuzluk içinde öldü zaten.
Tekrar bize dönersek, gerçekten ne kadar özümüze dönmek istiyoruz?
Öz, ölüm demek olduğuna göre. ( Ki doğum aynı zamanda )
Ölüme de, doğuma da varmak istesek geri dönebileceğimiz en son nokta,
edep yerlerimize yaprak takmadan önceki halimiz oluyor bu durumda.
Cennet işte be yahu!
Ayıp yok.
Hayvanlar gibi özgür.
İnsan ömrü, belki de bu yüzden elmaslaşamayacak kadar kısa.
