Bir dostum anlatıyor. Daha doğrusu dert yanıyor:
“Herkese yardımcı olmak, insanlara faydalı olmak için iyilik yapmaya çalışıyorum.
Fakat çoğu zaman vefa göremiyorum. Hatta nankörlük görüyorum. Hatta diyebilirim ki, arada iftiraya bile uğradığım oluyor. Yaptığım iyilikler aleyhime dönüyor. Yaptıklarım çarpıtılıyor. Bu sebepten öyle zamanlar oluyor ki, sıkıntıdan elimi kaldırıp masaya vurmak ve “ bir daha iyilik yaparsam…” demek geliyor içimden… Vazgeçmek geliyor içimden…”
Sanıyorum çoğumuz, bu duruma geldiğimiz anlar olmuştur.
“ Bir daha iyilik yaparsam… “
Peki, bizler bu durumda bile ne kadar haklıyız?
Neden iyilik yaptığımızı kendi kendimize sorduk mu hiç?
Bu soruya verdiğimiz cevap, ne kadar gerçekçi, hayatımızla ne kadar uyumlu? Hiç düşündünüz mü?
Soruyu şöyle çevireyim.
İyilik yapmaya karar verdiğinizde, “neden” sorusuna verdiğiniz cevap var mıydı? Vardı ise, o cevap neydi? Hatırlıyor muyuz?
İyilik yaptığımız sürece, sorumuza uygun netice alıyorsak mesele yok…
İyi bir insan olmak, manevi haz duymak ya da manevi karşılık beklemek ise cevabımız, ortada problem yoktur. Çünkü her iyilik yapan bunları bulacaktır. Bunları, insanlardan beklemek mantıklı değildir. İnsanlar bunları veremezler zaten…
Eğer cevap, iyilik yaptıklarından karşılık beklemek ise sadece, bu beklenti boşunadır. İnsan zayıftır, unutkandır, hatta nankör dahi olabilir.
Peki, insanlardan karşılık görmeyince iyilik yapmaktan, başka bir deyişle iyi bir insan olmaktan vaaz mı gececeğiz?
Bu durum, hayat çizgimizle örtüşüyor mu?
Her böyle düşünen insanın, bu soruya da doğru cevap bulması gerekiyor.
İnsanlık tarihi boyunca bu sorular gündeme gelmiş olacak ki, tarihin derinliklerinden gelen, değerlerimizle tamamen örtüşen ve günümüze kadar ulaşan bir yankılı ses:
“ İyilik yap denize at… Balık bilmezse Halik bilir…”
Yine de, karar sizin…
