Çocuk terbiyesi

Okulun işleviyle, aile kurumunun görevini karıştırmamak gerekmekte. Velilerimizin yıllardır yanlış yaptığına şahit olmaktayız.
Çoğu veli okula giderek şunu söyler: Benim çocuk dersini çalışmıyor. Ara sıra yaramazlıkta yapıyor. Televizyon izlemekte.
Biz hakından gelemedik, hocam, çocuğumuz sana emanet. Emanetten öte sana yetki veriyoruz. Eti senin kemiği benim. Bunun anlamını bilmeyen yoktur.
Çok üzücüdür ki, bu anlayış hala devam ediyor. Okulun görevi veya işlevi çocuğun yani öğrencinin olumsuz hal ve hareketlerini olumlu kılmaktır. Yanlışları düzeltmek. Hataların terkini sağlamak.
Okul tek başına çocuk terbiyesinde yetmez. Bunun yanında ailede olmalıdır. Öyle ki aile çocuğun terbiyesinde en önemli faktördür.
Okula çocuğumuzun terbiyesini havale etmek veli olarak doğru mu? Hiç sorguladık mı? Sorguladığımızda şunu görürüz ki, aslında böyle yapmakla görevden kaçınmış oluyoruz.
Çocukların terbiye meselesinin halledildiği mekân aile ortamıdır. Terbiye düsturlarımızın olması çok önemlidir.
Önemli düsturların birisi de sevgi saygının öncelikli olması gerekmekte.
Sevgi ve saygıdan yoksun terbiye metotları güdük kalmaktadır. Çocuğun çevresinde sıcak aile ortamı oluşturarak olumsuzluğu izale edebiliriz.
Kendimiz boş verirsek okuldan bizim yerimizi doldurmasını umarsak yanlış yapmış oluruz. Okul üzerine düşeni yapacaktır lakin aile bireylerine düşeni yapamayabilir.
Yine çocuğumuzun terbiyesini sadece okuldan beklersek olmaz. Okul yetkisi dâhilinde elbette üzerine düşeni yapacaktır. Çocuğun gelecekte iyi vatandaş olması için çalışacaktır.
Ailede çocuğuna sorumluğun gereğini yaparsa olumlu netice alınır. Çocuk eğitimi dünyanın en zor mesleğidir.
Siz aile ortamında doğruları, güzellikleri anlatırsınız. Ağzından kötü söz duymasınız. Ancak çevre de sıkıntı olursa emeklerimizin bir kısmı heba olduğunu görürüz.
Burada çevre devreye girmiş oldu. Demek ki çocuğumuzun çevresini seçmesi de önemli. Onun için çocuğun dikkatle takip edilerek yanlışını düzelterek, yanlışın yerine doğruları koyarak elbirliğiyle korumamız gerekmekte.
Çocuk terbiyesi aile, okul, çevre ortak hareket etmeli.
Böyle yapılır emek çekilirse böyle yapılan yatırım boşa gitmez. Okulu yegâne yetkin düşünmek yanılgıya vesile olur.
Sabahları uykudan uyandığımda yüzümü yıkamadan sofraya oturmam. Anamın ilk öğrettiği kural buydu.
Ailenin, okulun, çevrenin ortak hareketiyle mesele ortadan kalkacaktır. O zaman sadece okula bırakmadığımızı anlamış oluruz.
İşimizde kolay olmuş olur.
Günümüze göre terbiye metotlarının da gözden geçirilmesi elzem. Yaşadığımızın çağın gereğini yapmamız lüzumlu.