Öylesine derin ki karanlık! Bir ışık beklerken gittikçe koyulaşıyor sokaklar…
Şimdi çocuk yüreğinizi çıkarın kocaman bedenlerinizin üzerine ve yürekle gidelim arka sokakların küçük yüreklerine. Bu küçük yüreklerin adresi bir Çocuk Esirgeme Kurumu…
Birlikte ziyaret ediyoruz o arka sokaktaki çocukları…
Ama o gün en güzel kıyafetini giyme…
Annene söyle senin kullanmadığın bazı giysilerden birkaçını saklasın… Böylesi günlerde lâzım olur…
Oradaki çocukları ziyaret ederken ayağında çorabın olmasın… Emanet çocuklar, emanet giysilerle karşılarlar seni.
Arkadaşlarına, bir takım insanlardan, kullanmadıkları kazaklar, pantolonlar gelir. Bağış derler adına…
Sanki bir ödül…
Evlerindeki çocuğun tırnağının kırılmasına kıyamayan, ayağını üşütmesinden korkan analar, nedense o çocuklara çorap götürmeyi akıl etmezler…
Emanet çocukların giyside en büyük ihtiyaçları çoraptır, bir de iç çamaşırı Nimetciğim…
Sakın haaa öyle sarılı pakette hediye de götürme… Çubuklu pamuk helvası götürebilirsin!
Boş git… Ama git… Seni soğuk karşılayacaklar… Sakın alınma!.. Babanla gidersen ya da annenle ellerini de tutturma…
Senin farklı olduğunu hissetseler de anlamama duyuları işleyecektir!..
Bilir misin Mehmet, oradaki çocuklar, duymak, konuşmak ve görmek denilen duyularını çalıştırmazlar… Onlar soru sormazlar. 18 yaşına geldiklerinde ise sokaktır adresleri… Elkatar mısın bu duruma?
Terk edildikleri sokağa bu kez erişkin olarak terk edilirler…
İnsanoğulunun – kızının – hafızasına sığmayacak şeyler yaşarlar…
Sözcüklerin hafızasını zorlayacak denli acıların çocuklarıdır onlar… Neden mi?
Yazamam Bülent… Yazamam… Sözcüklere ihanet etmek kadar ağırdır, onların yaşamını anlatabilmek…
Önlerine konan yemeği iştahla yerler… Yarış edercesine… Gözleriyle de birbirlerini izlerler…
Hepsi aynı renktedir… Gözlerindeki bakışlar da aynıdır…
Gözlerine bakamam ben… Baktığımda anlam veremediğim bir pırıltı, hüzün, acı, şaşkınlık görürüm de.
Arınç, bilirim gözbebeğisin babanın, anacığının…
Eğer babanın işi müsaitse, yurttaki arkadaşlarına tavuk eti göndermesini sağla…
Ama senden olduğu anlaşılmasın…
En çok yedikleri et kurban etleridir… Zira her biri kurbanlıktır bu toplumda…
İnsanlar kendi duygularını tatmin için bağışlarlar kurban etlerini…
O etler, okyanustaki bir saman çöpü gibi olsa da iştahla yerler…
Bazen o da yoktur.
Ama buzhaneleri kurban etleriyle doludur!
Beyaz eti bilmezler…
Bir tabakta meyve yemeyi de… Cam bardak yoktur, kırılır çünkü…
Onlar kırılmayı bilmezler… O yüzden de kırsalar da anlamazlar kırdıklarını…
Her birinin ayrı aile masalı vardır Abdülkadirciğim, birilerince anlatılan…
Orada çalışan kadınlara anne derler; erkeklere de baba…
Buzdolabından bir elmayı alıp yeme şansı olmayan çocuklardır.
O yaşadıkları yerde hiçbir yerde duymadığın bir koku vardır Alişciğim…
Sen duyarsın ama onlar duymaz…
Anneli ve babalı çocuklar da vardır, annesiz babasız olanlar gibi…
Annecan ve babacan tarafından ya bir mezar taşına, ya cami avlusuna, çöp tenekesine ya da sokaktaki bir asfalta doğdukları an terk edilirler…
Onlar da üşürler…
Cemilciğim, bu evlerdeki duvarlar sığınaklarıdır…
Sığınaklarda yaşananlara rağmen, o duvarlar bir babadır… Yataklar anneleridir…
En büyük ödülleri, bahçedeki salıncak ile merdivenler… Çiçeksiz bahçeler…
Hastalandıklarında başlarında bekleyen anaları, babaları yoktur. Sağırdır, dilsizdir, kördür…
Organları eksiktir…
Çünkü , anne ve babaları yoktur…
Çünkü Tayyipciğim; onlar kimse için çok özel değildirler.
Ve Erdoğancığım; onların seninle paylaşacakları kendilerine ait oyuncakları yoktur!
Uçurtma uçurmayı seversin değil mi Deniz?
Seninle bir gün uçurtma uçuralım, gökyüzüne…
Emanet çocuklar görmeli uçurtmamızı Baykal…
Hiç olmazsa gökyüzünde onlarla sessizce buluşalım mı?
Ama uçurtmanın ipini sıkıca tutalım…
Unutma o çocuklar
İPİ OLMAYAN BİRER UÇURTMADIRLAR!…
NOT: Sakın; sakın çocuğuna bu ziyaretten söz etme! O küçücük yüreği dayanamaz karanlık sokaklara!..
