Rumlar kendilerini güçlü hissettikleri dönemlerde toplum olarak olayları ve gelişmeleri yargılama yeteneklerini kaybederler ve boylarından büyük işlere girişirler.
Bu dengesiz davranışlarının tümü da hüsranla bitmiştir. Bunların en güzel ve en çarpıcı örneklerini yakın tarihimizde çok gördük ve yaşadık.
1821’de Osmanlı Devletine karşı isyan edip bağımsızlık hareketi başlattılar. Osmanlı ordusu Atina’ya girdi ve isyanı, bırakın bastırmayı adeta ezdi. Tazminat karşılığı olarak da Yunan halkından100,000 altın vergi topladı.
1915’de Yunanistan’ın nüfusu yaklaşık 3 milyon ve Anadolu’da yaşayan Türk’lerinki de 10 milyon iken 18 Ocak 1919 tarihinde yapılan Paris Barış Konferansı’nda gaza gelip, batı Anadolu da yaşayan 1 milyon Ortodoks’u da kendilerinden sayıp geçici bir işgal için değil, daimî bir ilhak için Batı Anadolu’yu Ege’nin her iki yakasında kurulacak Büyük Yunanistan’a katmak amacı ile İzmir’e çıktılar.
Sonu 30 Ağustos 1922’de hüsranla bitti. 1919’da İzmir’e ayak basan 20 bin kişilik ordudan çok azı geri dönebildi.
15 Temmuz 1974 tarihinde koskoca Türkiye Cumhuriyet’ini yok sayıp zaten fiilen yönetmekte oldukları Kıbrıs adasını Yunanistan’a ilhak etmek için darbe yaptılar. “Kıbrıs Helen Cumhuriyeti”ni kurdular, yeni cumhurbaşkanı atadılar ve Enosis ilan ettiler.
Sonunda 20 Temmuz 1974 tarihinde yok saydıkları Türkiye Cumhuriyeti adaya ayakbastı ve adanın üçte biri ile kamçıyla yönettikleri Kıbrıslı Türklerin tümünü kaybettiler.
19 Şubat’ta ise Rum temsilciler Meclisinde “AB’ye üye bir devlet olan ‘Birleşik Kıbrıs Cumhuriyeti’nde garantiler ve garantörler düşünülemez” kararını aldılar. Bu kararın sonucunun nereye varabileceğini belli ki hiç hesap edememişler. Bunun da sonucu bir hüsran olacak ve Kıbrıs sorununu Rumların hiç hoşlanmayacakları bir sona götürecek.
Türk üyelerin 21 Aralık 1963 tarihinden beri silah zoru ile katılamadığı Rum Temsilciler Meclisinin aldığı bu karar ilk ve son değil.
Rumlar 1879’da 54 imzalı bir muhtırayı İngiliz yönetimine vererek Enosis talep ettiler. 5 Temmuz 1903’de Türk üyelerin aynen günümüzde olduğu gibi Kavanin Meclisi’nde olmamasını fırsat bilen Rum üyeler Enosis’i öngören bir karar aldılar.
16 Ağustos 1919’da bütün Rum Piskopos ve Belediye Başkanları imzaladıkları bir muhtırayı Sömürgeler Bakanına göndererek Enosis talep ettiler.
1920 yılında Enosis faaliyetlerini organize etmek için kilise önderliğinde “Ulusal Konsey “oluşturuldu. 1921 yılında 500 kilisede toplanan Rumlar ilk Enosis plebisitini yaparak Enosis kararı aldılar.
26 Haziran 1930’da Başpiskoposlukta toplanan Rum Ulusal Konseyi “Kıbrıs Ulusal Örgütü”nün Enosis içeren tüzüğünü onayladı ve Yunanistan’a ilhak talep etti.
Şu anda iktidarda olan ve Hristofyas’ın da Genel sekreterliğini yaptığı AKEL, 1966 yılında Mart’ın ilk haftasında gerçekleştirdiği 11.ci Kurultayında Enosis kararı aldı.
Türk Milletvekillerinin 21 Aralık 1963 tarihinden itibaren katılmasına silah zoru ile izin verilmeyen Rum Temsilciler Meclisi, yani daha birkaç gün evvel (19 Şubat) garantörlüğü kabul etmeyeceği kararını alan bu ayni Meclis, 30 Temmuz 1964 ve 26 Haziran 1967 tarihlerinde iki kez ENOSİS kararı aldı.
Eğer Meclis kararları ile adadaki iki halkın ne istedikleri kayıt altına alınıp “Olmazsa olmaz” koşullar oluşturuluyorsa, KKTC Meclisi de hemen toplanıp “AB’ye üye bir devlet olan ‘Birleşik Kıbrıs Cumhuriyeti’nde TEK EGEMENLİK, TEK DEVLET VE TEK VATANDAŞLIK düşünülemez” kararını almalı, Rumların bu tek yönlü Meclis kararlarına karşı.
________________
* Prof. Dr. Ata ATUN
http://www.ataatun.com
