Arkadaşımla konuşuyorduk. Kendimizi tam bir sadık kişi olarak tanımlayabileceğimizi gördük.
Eşimize sadığız, sadakatle bağlıyız.
Zaten sadakat, bir birlikteliğin olmazsa olmaz koşulu değil midir? Sadakat yoksa birliktelik de bitmiştir. İlişkiyi sürdürmek, iki taraf için özellikle aldatılan taraf için ne büyük bir haksızlıktır. O kendini eşine, sevgilisine ait olarak hissediyor, ona göre düşünüyor, davranıyor, planlar kuruyor. Ama öbürü farklı bir dünya içinde, yapay ve dürüst olmayan. Yazık, çok yazık.
Vatanımıza, milletimize sadakatle bağlıyız.
Verdiğimiz sözlere, aldığımız kararlara, pek çok kurala sadakatle bağlıyız.
Bunlar da olmazsa olmaz, temel değerlerimiz.
Bunları anladık. Ama biz bunların ötesine geçmişiz. Herkese, her şeye tam bir sadakatle bağlıyız.
Dosta, akrabaya sadakatle bağlıyız.
Arkadaşlarımıza sadakatle bağlıyız.
İşimize sadakatle bağlıyız.
Birlikte çalıştığımız insanlara, öğrencilerimize sadakatle bağlıyız.
Eh, bunlara da pek bir diyeceğimiz yok. Bunlar da önemli, bunlara da sadakat göstermeliyiz. Ama biz bunlarla da yetinmiyoruz.
Biz alişveriş yaptığımız marketlere, hizmetini aldığımız terziye, kuaföre, eczacıya, temizlikçi kadına vb. de sadakatle bağlıyız.
Bakımını üstlendiğimiz-sahiplendiğimiz hayvanlara, bize verilen hediyelere, aldığımız eşyalara da sadakatle bağlıyız.
Çoğu zaman, bir zorunluluk dışında, hiç birini değiştirmeden, atmadan satmadan devam ediyoruz yaşamımıza.
Bu denli sadakat timsali olmak nasıl açıklanır, bazan bunun fazlası da bir yük müdür? Tartışılabilir. Ama bana güven veriyor, hayatımı kolaylaştırıyor, kendime ve her şeye sevgimi ve saygımı artırıyor.
Acaba “sadık bir kişi olma”, bir kişilik boyutu olarak mı işliyor? İnsan bu kişilik özelliğine yüksek düzeyde sahip olduğu için mi hemen her şeye sadakat gösteriyor? Bu kadar sahip değilse eğer, her zaman her şeye sadakatla bağlı değil midir? Sadakat nereden kaynaklanıyor?
Cevaplarını bulmak için araştırmak, hiç değilse çevremizdeki insanları biraz gözlemek gerekir.
