Ajandama “Cuma akşamı Esra ile konser” yazmışım ama ne olduğunu ancak mekana varınca öğreniyorum. 1800’lerin ortasında yaşamış ressam Lord Leighton’ın evini Kensington ve Chelsea Belediyesi müzeye çevirmiş, kapıda İznik Çinileri kitabı satıyorlar. Anlaşılan Lord pek meraklıymış çinilere; duvardan duvara çini kaplı salonlar yaptırmış. İşçilik için bizim Turhan ustayı çağırsaymış daha iyi olurmuş gerçi ama ‘reklamın iyisi kötüsü olmaz’ deyip geçiştiriyorum.
Sıraya girme ve dakiklik konularında rekabette hiç iddiam olmayan İngilizler salonu doldurmuş, kalan son 2 sandalyeye oturuyoruz. Sonra Güney Kensington ve Chelsea Ruh Sağlığı Merkezi’nin sempatik yetkilisi sahneye çıkıyor ve karşılama konuşmasını yapıyor. Ruh Sağlığı Merkezi’ni katılımımız ve bağışlarımızla güzelleştirmek için oradaymışız meğer. Nam-ı diğer Nightingale projesi için… Elimi cebime atıyorum, cüzdanımı almışım. Oh…
Harpiskord ve çellodaki hanımlar başlıyor çalmaya. Siyahi vokalist Derek Lee Ragin esere kadın tonundan girince gecenin programını elime alıyorum ve ajandama yazmayı atladığım başlığı görüyorum: ‘İki Kontratenör’. Yani kabaca kadın tonundan şarkı söyleyen erkekler… Ondan sonra çıkan Grammy ödüllü Michael Chance’i dinlerken gözünüzü kapatsanız kadife gibi sesinin bir kadınınkinden farkını anlamanız zor.
16’ncı yüzyılın ortalarında, İtalya’da, kilisede kadınların şarkı söylemesi yasak olduğu için gelecek vadeden korist çocukları hadım ederlermiş. Bunlara ‘castrati’ deniyor. Yapımcının ‘Bu küçük Emrah’ta iş var. Kesin!’ demesi gibi birşey düşünebiliyor musunuz? “Bu yaptıkları resmen delilik” diye düşünüyorum. Ruh sağlığı bozuk olanlar belki de castrati’nin aileleri… Hah şimdi bağladım konuyu!
Şarkılar arasında biri çıkıp espirili bir dille castrati’nin ve sahnedeki sanatçıların hikayelerini anlatıyor. Sonradan öğreniyorum ki bu sunumu yapan kişi bir opera direktörü olan Alastair Boag’muş. Duyularım coşmuş bir kere, beynim de durmuyor: “Bana 8 yaşında klasik piyano, 13 yaşında klasik gitar dersi veren hocalarım kendileri ve klasik müzik hakkında bu kadar rahat ve espirili olsalar belki ben de şu an hayatımı klasik müzik yaparak kazanıyordum!”
Barok müziği, melodik yapısı ve içindeki tekrarlardan ötürü zamanın Pop’una benzetirim. Sene 2007 değil de 1557 olsaydı, bu Cuma günü Londra’da İznik çinileri ile döşenmiş bir evde psikiyatri hastalarına yardım etmek için İtalyan castratiler’in verdiği Pop konserindeydim yani.
Evet, benim de kafam karıştı! Eve dönüp yattım…
Ekin Çağlar
www.ekincaglar.com
Nightingale Projesi: www.nightingaleproject.org
Sanatçılar:
Michael Chance, kontratenör, www.michaelchance.co.uk
Derek Lee Ragin, kontratenör, http://www.colbertartists.com/ArtistBio.asp?ID=9
Maggie Cole, piyano ve harpsikord, www.maggiecole.net
Jennifer Morsches, çello
Alastair Boag, şef
