2014 yılı herkesin seçimini yapacağı yıl olacak. Neyi seçtiğini söyle ne menem bir şey olduğunu söyleyeyim. Ne seçerseniz osunuz. Seçim senin, şehir senin. İlk defa yerel seçimlere katılmıyoruz, 2004-2009 seçimlerinde ne yaptıysak, farklı davranmamızı gerektiren bir durum yok. Bu seçimlerde de sosyalistler, demokratlar, Kürt hareketiyle birlikte 3. seçeneği oluşturmak için kolları sıvıyor. Hepimiz bir samimiyet testinden geçiyoruz.
HDP adaylarına dudak büküp CHP’nin en sağ adaylarının peşinden koşan, Sarıgül’ü destekleyen unsurları kendi haline bırakmak gerekiyor.
Bu seçimler belli ki yerel seçim olmaktan çıkıp, eski ve yeni statüko arasında kapışmaya dönüşecek. 3. yol, herhangi bir bağımsız tutumu aşıp siyasi bir seçenek göstermek durumunda. Gitmesek de görmesek de Kürtler bizim Kürtlerimizdir, dönemi bitti artık. Riyakârlığa ve sahtekârlığa karşı mücadele olacaktır bu seçim.
Zaman zaman sol içi ayrılıkları kaşıyıp, ortak paydaları değil de, ayrılık noktalarının altını profesyonelce çizmeyi iş edinenlerin argümanları da kendileri gibi dökülüyor. 2010 referandumu sonrası konjonktür ciddi bir değişim geçirdi, tarihin en ciddi türbülansı yaşanıyor, siyasi saflaşmalar değişti, ama hayatı bir tarihte sabitleyenler için sanki değişen bir durum yok. Nasrettin Hoca’nın hikâyesi gibi sazda bir perdeyi bellemişler, parmak hep orada. Bu cızırtıya artık tahammül etmek de zor.
Semer seçerken eşeğin fikri değil, ölçüsü alınır; herkes bu seçimde boyunun ölçüsünü alacak.
Halbuki referandumun ardından 12 Eylül anayasasının değişiminden yana olanlar, boykotçular, hayırcılar yeni bir anayasa için kolları sıvadılar yan yana geldiler, platformlar oluşturdular, çalışma ve sempozyumlar gerçekleştirdiler. Ama sabit refleks vermek güven duygusunu perçinliyor galiba.
Bu solu peşinden sürükleyen CHP geçmiş tutumunu özeleştiri vererek değiştirdi, Anayasa Uzlaşma Komisyonuna katıldı,vs. Bu arada 1 Mayıslarda, Dink etkinliklerinde, bir dizi konuda alanlarda yan yana gelenler, iş siyaseten yan yana gelmeye gelince, mazeret üzerine mazeret beyan etmeye başladılar.
2009’da kâğıt üzerinde yanımızda durup, fiilen CHP çalışması yapanlara söylediğimiz gibi, bu ayıp bir şey değil, yeter ki kapalı kapılar arkasında değil, alenen bu siyasi tutumu alabilmeliler.
Anayasa tartışmalarında, anayasal vatandaşlığa inatla sıfat koymaya çalışanların sıfatı solcu olmayı hak ediyor mu konusunda, takdiri kamuoyu verdi ve bunun sonuçlarını seçimlerde göreceğimize şüphem yok.
Neyse ki sayısal olarak ihmal edilecek bir vakayla karşı karşıya olduğumuz için güç dengelerini sarsacak bir durum söz konusu değil, ama Kürt hareketine yönelik alerjinin hala bitmemesi insanı üzüyor.
Politik deklarasyonlarımız, perspektiflerimiz ortadayken, bu zeminde varsa eleştiri yerine cahilce dedikodu siyasetinin sonu yok. İki tür cahillik bulunuyor: Cahil-i anud (inatçı cahil) bir de cahil-i münsif (insaflı cahil). İlkine yapılacak bir şey yok, ama bizim inattan kastimiz hep pozitif inat oldu, negatif değil. Hani kısır adama, “Peki evdeki çocuk da neyin nesi?” diyenlere, “İnat ettim, menşeini sormuyorum,” demesi gibi akut inatlar pek makbul değil.
Yerinde saymada inat eden sol karşısında kendini yenileyen 21. yy’ın solunun önemli bir siyasi seçenek olacağına şüphemiz yok.
“Ahlak, namus kalmadı,” diyen adama, “Nereden biliyorsun?” diye sormuşlar, “Kendimden,” demiş; başkalarını kendi gibi bilenlere en iyi cevabı HDP kadroları hayatın içinden verecektir. Baca temizliği yapılan yerde kurumun olmasına aldırmamak gerekir.
Seçimler bizim için aynı zamanda barışı toplumsallaştırmamızın da vesilesi olacaktır. HDP arabasının cam sileceği belki yağmuru durduramıyor, ama ilerlememizi sağlıyor. Aydınlık, güzel günlerin bizi beklediğine şüphemiz yok, yeter ki kesintisiz yürüyüşümüzü sürdürelim, yeter ki özgürlük hareketinin ihtiyaçlarına, yeteneğimiz oranında destek verebilelim.
2014 yılı barışın yılı olacak. Herkesin yeni yılını kutlarım.
_______________
