İkinci kez acil halde hastaneye kaldırıldığımda anladım ki bu sigaradan bana hayır yok.
Hayırı bir yana, benim kalp damarlarımda zaten pek fazla direnç yok.
Yağlanmaya meyilli, daralmaya müsait.
Bu nedenle damar duvarlarının kalınlaşması çabuk oluyor.
Kolestrolümü kontrol edemediğimden, yağ plakaları sarıyor damarların çeperini.
Ve yüksek oranda daralma olunca, kalp iyi beslenmediğinden teklemeler başlıyor.
Aynen ilkinde olduğu gibi.
Tabii ki içtiğim sigaralar, kalbimin geleceğinin üstüne tüy dikiyor.
Bütün bunları kalp sorunları yaşadığım dönemde doktorlardan öğrendim.
Sonuçta ikinci anjiyografi sonuçları da berbat çıktı
Bu kez tıkanan damar sayısı üçe ulaşmıştı.
Yani 12 yıl boyunda by-pass ameliyatlı biri olarak hem yürümüş, hem de sigara içmiştim.
Olacağı belliydi.
İşte bu son teşhiste karar verdim:
Sigaraya “el sallama” zamanı geldi de geçmişti bile.
Hastaneden eve gideceğim gün yapacaklarımı planladım.
Sigarayı düşmanım olarak ilan etmiştim.
İlk işim yarım asırlık alışkanlığımı, önemlisi en çok aradığım anları bir kenara yazmak oldu.
Sabah kahvaltı sonrası sigaraya el sürmemenin yolları…
Öğle yemeğinden sonra patlak verecek nikotin krizinin atlatılması…
Akşam yemeği öncesi veya sonrasında bir iki kadeh içkiye yıllarca arkadaşlık yapmış bu mereti defetme yöntemleri…
Ük kritik kavşağı tesbit ettikten sonra yapacaklarımı planladım.
Sigara önce beyinden silinecek…
Bunu herkes söylüyor da nasıl silinecek?
Öyle bilgisayardaki bir tuşa basıp “sil” demekle olsa iyi de öyle bir şansım yok.
Önce sigarayı “kademeli bırakma” yöntemi üzerinde kafa yordum, çevreme danıştım.
Kimi azaltarak bırakmanın zor olduğunu, kimi başka çarem olmadığını söylüyordu.
Vücudumdaki nikotinin ancak bir yılda temizlendiğini söyleyenler, azaltarak bırakmanın şok etkisini ortadan kaldırdığını savunuyorlardı.
En önemlisi yardım almadan bırakmanın mümkün olmadığını savunanların sayısının hayli yüksek oluşuydu.
Ben sigaranın idamından yanaydım.
“Infaz” hemen yapılmalıydı.
Hatta giyotinle yapılacak infaz daha etkili olabilirdi.
Sigarayı giyotinin altına koymak.
Acaba provasını yapsam bana deli gömleğini giydirmeye kalkan olur muydu?
Ben bunları kafamda tartışırken, hastaneden eve gelişimden bu yana geçen süreyi farkettim birden.
Bir hafta olmuştu eve geleli.
Ve tek bir sigara dahi ağzıma koymamıştım.
Kalp krizi korkusu ve geçen günler içinde yaşadığım stres üzerime yapışıp kalmış olmalı ki, bu süre içinde sigara içme ihtiyacım sanki yok olmuştu.
Korku damarlarına kadar sinmiş olmalıydı.
Madem ki bu kadar süre içmedim artık bu iş geriye dönüşsüz kapanmalıydı.
Ve hayalimde kurduğum idam sehpasının başında beliren cellat, gözleri kapatılmış, sehpanın başında boynu bükük duran sigaramla yarım asırlık dostluğuma son veriyordu.
Giyotin bütün sigaranın boynuna inmişti bile.
(devam edecek)
