Amerikalının bavulunda dört kilo kadar “Esrar” bulunması, bizleri “Ben, Küçük Uwe ve Simon” benzeri bile olamayacak, “Midnight Express” macerasına sürükledi.
Hintliler kadar rafine bir insan toplumu, yeryüzünde başka bir yerde bulunamaz kanaatindeyim. Hikâyenin üstünden otuz yıl geçmesine rağmen, kanaatim değişmedi ve değişeceğini sanmıyorum.
Nedenine gelince Hint’li gümrükçüler sadece o aptal Amerikalıyı ala koyacaklarına, otobüse el koymak için bizim Karl Heinz’i içeri atmaları oldu. İnanın bana sevgili okuyucular, bugün bile AMRİTSAR şehir hapishanesinin değiştiğini sanmıyorum.
Ben girmedim ama bizim hapishaneler, Hint hapishaneleri karşılaştırıldıklarında
Bizimkilerin beş yıldızlı oteller gibi olduklarını zannediyorum. Hapishanelerin iyi olduklarından bahsetmiyorum, mukayese ediyorum. Hapishaneleri iyi veya kötü yapan onları yönetenler olduklarını düşünüyorum. Midnight Express” filminin rejisörü Alan Parker ve kitabı yazan Billy Hayes, William Hoffer veya senaryosunu yazan Oliver Stone, aşağı yukarı aynı tarihlerde yaşanan bu olayların Hindistan bölümünü görmüş olsalardı, benimle hem fikir olurlardı. Yahut da o aptal Amerikalı, o Amerikalıyı bugün hala görür gibi olurum zaman zaman. Billy Hayes kadar hayalci olup kendi filmini yapabilirdi. Belki de Hint hapishanesinde yaşadıklarını kitap haline getirmiştir. Amerika burası belli olur. Türkiye ninde küçük bir Amerika olduğunu unutmamak gerekir.
Ülkemizde yolsuzluk yapan Amerika ya Kaçmıyor mu, yahut da bazı kişiler çocukları Amerikan vatandaşı olsun diye Amerika ya doğum yapmaya gitmiyorlar mı.?
Her neyse sevgili okurlar, tam tamına 45 gün arkadaşımızı o Hint hapishanesinden kurtarana kadar neler çektik anlatamam.
Bu iş için Delhi deki Alman konsolosluğuna gitmek için yaptığım AMRİTSAR- DELHİ
DELHİ –AMRİTSAR tren yolculuğu var ki unutmam mümkün değil.
Seri yazımın bu bölümünü Âdem kardeşime ithaf ediyorum. Sizlere sağlıklı bir yaşam diliyorum. Yazılarımın devamında görüşmek üzere, saygılarımla
Önder Elitez
[email protected]
[email protected]
