Bugünlerde oldukça sık duyuyoruz “barış” sözünü. Aslında bu çok doğal, çünkü savaşın olduğu her dönemde barış sözü de çokça dolanır ortalıklarda.
Barıştan söz edilebilmesi için savaş olması gereklidir. Ya da bir başka deyişle savaş varsa barış da var olacaktır.
100 kişiye “barış” deyince ilk aklına gelenin ne olduğunu sorun, 100’ü de “savaş” diyecektir.
Evrende her şey karşıtıyla vardır. Barış kelimesinin karşıtı savaştır. Barışı yok etmediğiniz sürece savaşı yok edemezsiniz. Ne zaman ki barışı yok edersiniz savaş da biter. Barış gücü yetmeyenin yaptığı bir anlaşmadır. Gücü yeten savaşır, gücü yetmeyen ise barış yapar. Gücü yetenin barış yaptığı tarihte görülmemiştir. Dayatmanın ta kendisidir barış. Çünkü barış bir süreç sonucunda oluşmuş bir kavram değildir. Barış, savaş kelimesiyle birlikte var olan içi boş bir kelimedir.
Sulh ise sadece bir kelime değildir, bir kavramdır. Bir süreç sonucunda oluşmuş, anlamlanmış bir kavramdır. Beraberinde teslimiyeti getirir. İnsanlar neye teslim olacak? Elbette ki özüne… Her şeyi kapsayacak içine alacak, ayrı gayrı olmayacak, işte o zaman teslimiyet olacak. O zaman selamet gelecek, salim olma anlamında barış gelecek.
Sulh kelimesi Arapça bir kelimedir ve “sim” “lam” “he” harflerinden oluşmuştur. Bu harflerle “Salih”, “salah”, “halis” “ıslah” gibi pek çok kelime üretebilirsiniz. Bu kelimeleri ve bu kelimelerin içeriklerini kapsar sulh kelimesi. Bu özellikleri taşıyanlar sulh içinde olurlar. Yaşanmışlık süreçlerine baktığımız zaman bu süreçleri kapsayan ve aşan bir kelime oluyor sulh. Sulh dediğiniz zaman aklımıza bu yaşanmışlık süreçleri geliyor.
Zaten Atatürk de “Yurtta barış, cihanda barış” dememiştir. ”Yurtta sulh, cihanda sulh” demiştir
Lütfen “sulh”un yerine barışı kullanmayın. Çünkü “sulh” kelimesinin karşılığı “barış” değildir.
