Gelin de bu denli rastlantıya şaşırmayın…
24 Ocak, Uğur Mumcu’nun ölüm yıldönümü.
Aynı gün, Aydın Güven Gürkan toprağa veriliyor.
Türkçe’yi en güzel kullanan başarılı tiyatro sanatçısı Mümtaz Sevinç bu günde öldürülüyor.
Dindar bir insan bu rastlantıya “takdiri ilahi” der.
Falcı ya da medyum olsam, bir takım sayıların anlamlarından,burçlardan söz ederdim…
***
12 Eylül öncesi parlamentosunda, kapandığı güne dek Parlamento muhabiri idim.
Kenan Evren’in “seçkin” lerden oluşan Danışma Meclisi’nde gazetecilik yaptım.
Turgut Özal’ın çoğunluklu bir sayı ile iktidara geldiği 1983 sonrası Meclis’leri de kısmen izledim.
Aydın Güven Gürkan’ın son genel Başkanlığını yaptığı Halkçı Parti ve Erdal İnönü ile birlikte görev aldığı Sosyal Demokrat Halkçı Parti’li yıllarda İstanbul’daydım..
Parlamento’da görev yapan biz gazetecilerin bir gözlemi vardı:
Her gelen yeni Meclis,bir önceki Meclis’i aratmıştı..
1980 öncesi Meclis’e dökülen kanları önleyemedikleri için kızıyorduk.Ancak, onların kkendi alanlarında,siyasette deneyim ve birikimleri vardı.
Çoğu, 15-20 yıldır Meclis’te görev yapıyordu..Siyasetin ve parlamentonun anlamını biliyorlardı.
Kenan Evren’in “elitleri” ise başarılı birer kolej öğrencisini andırıyordu.
Her biri kendi alanında birer uzman bürokrattı.Ama, siyasetten habersizdiler. Doğru dürüst ne oturmasını biliyorlardı,ne kalkmasını. Oylamalarda, orkestra şefinin değneğinin gösterdiği yönde el kaldır…El indir…”Kabul edenler!…Etmeyenler!..Kabul edilmiştir…”
Böyle bir Meclis yapısıyla karşılaştığımızda da 12 Eylül öncesi Meclis’i mumla arar olduk…
Turgut Özal çoğunluklu TBMM’nin oluşumu, bugünkü AKP ve CHP’yi andırıyordu. Genel Başkan’ın beğenisine göre seçilmişlerdi.Hiçbir konuda doğru dürüst uzmanlıkları bulunmayan üyeler, Turgut Özal’ın “gözüne girme” yöntemiyle seçilmiş birer oy makinesi gibiydiler.
Biz gazetesi takımı, bir kuyumcu titizliğiyle her birini ayrı ayrı tartarak bu kez de “Yahu, Kenan Evren’in Danışma Meclisi bunlardan iyiymiş.Hiç olmazsa adamların her biri kendi alanında uzmandı. Ağızlarından çıkanı kulakları duyuyordu.” demeye başladık..
İşte, Aydın Güven Gürkan, o yapıdaki parlamento ile doku uyuşmazlığı içindeydi..
Sosyal demokrat kanadı içinde yer alıyordu.
Sosyal demokrasiyi, siyaset adabını bilen saygın bir insandı.Siyasete yaklaşımları, dünyayı kavrayışı diğerlerinden çok farklıydı.
Aydın Güven Gürkan, siyasette hep yalnız biradamdı.
Karmaşık labirentli siyaset onun için bir düş kırıklığı olmuştu.
Sosyal demokrat inançları doğrultusunda bir şeyler yapmak istiyor.Ancak, mevcut yapıyla bir yere varamıyordu.
Siyaset ondan uzaklaştı ve o kendini yalnızlığa terk etti.O terk ediş son yolculuğuna dek sürdü. Giderken etrafında büyük kalabalıklar vardı, ama o yoktu…
***
Mümtaz Sevinç,teyzemin oğlu sanatçı Mazlum Çimen’in yakın arkadaşıydı.
Teyzemin öldüğünde geldiği Üsküdar’daki evde, sabaha dek sohbet etmiştik.
İkimiz de eski Ankara’lıydık ve anlatacak çok anımız vardı.
O gecede Sivas Davası avukatlarından AliYaşar ve sanatçı Ferhat Tunç da vardı.
Sabaha karşı, yanında silahlı korumalarıyla birlikte Susurluk’taki kazada Abdullah Çatlı ile birlikte ölen İstanbul Emniyet Müdür Yardımcısı Hüseyin Kocadağ da geldi.
Hem, Sivas’ta yakılan, Mazlum’un babası Nesimi Çimen, hem de teyzem için başsağlığına gelmişti.
O gece çok ilginç diyaloglar yaşandı.Bizler adeta sorgulayıcı,Hüseyin Kocadağ da sanıktı.Kendini savunurken, Alevi kökeninden dolayı Vali olmasının engellendiğini, Sivas katliamının faillerini mutlaka bulacaklarını söylüyordu.Ama, onun da bilmediği, gücünün yetmediği bazı şeyler olduğunu da itiraf ediyordu.
Mehmet Ağar ve Korkut Eken’le birlikte kurdukları özel tim,suçlu,suçsuz ayırımı yapmadan Doğu’da ölüm makinesi gibi çalışıyordu. “Teröristlerden arındırma “ gerekçesiyle köyler, ormanlar yakılıyordu.
Hüseyin Kocadağ, bunların PKK’nın provakasyonları olduğunu savunuyor, devletçiliğinden hiç ödün vermiyordu.
Avukat Yaşar “Hüseyin’i fazla germeyin!” diyerek havayı yatıştırmaya çalışıyor, Mümtaz Sevinç,bir yandan içiyor,bir yandan da Nazım Hikmet, Brecht , Pablo Neruda ve Aragon’dan ezbere şiirler okuyordu.
Ayrılırken,Hüseyin Kocadağ’ın son sözlerini anımsıyorum:
“Polis olduğum için beni dışlamayın, ben de sizdenim.Nesimi amca için, Dilber Teyze için sizinle aynı acıları duyuyorum” diyordu.
Kocadağ’ın ölümünden sonra çok düşündüm:
Bir yanıyla bizim içimizdeydi, başka bir yanıyla derin devletin, cinayet çetelerinin tam ortasındaydı.. Ben de bunu anlayamıyordum…
Hüseyin Kocadag’ dan sonra, Mümtaz Sevinç de yanındaki bir grupla barda içmeye devam etmek üzere ayrıldı..
Onlar gittikten sonra, Pos Bıyıklarıyla Maksim Gorki’yi andıran Akçadağ’lı yaşlı Gülali Amca, Mazluma döndü:
“ Ne Lo Mazlum, Muzlum, senin bu arkadaşların hep böyle içen, sıçan takımı mı?” dedi.
Mümtaz Sevinç’i TV dizilerinde izlerken, zaman zaman o anılara dalar giderdim.
Artık Mümtaz Sevinç de, o anıların arasına karıştı..
***
Uğur Mumcu’yu, Aydın Güven Gürkan’ı,Mümtaz Sevinç’i bir arada anmak, anımsamak ne ilginç değil mi?
Anılarımız hep onlarla birlikte olsun…
