Terk edilmeyi nasıl yaşamalı.?
Galiba en zor tarafı olanı kabul etmek.
‘Ben terk edildim ’ diyebilmek.
O noktaya gelene kadar insan bütün kavramlarını, değerlerini sorguluyor.
Kandırılmak, aptallaştırılmak .
Hata yaptım. Baştan hataydı. Ben değersizim. O benim bildiğim değil. Beni kandırdı. Değersizliğimi anladı. O beni sevecek kadar değerli değil. Onsuz nasıl olacak. Her durumda yeniden kazanmalıyım. Onurumu yitirmemeliyim. Onur, gurur anlamsız önemli olan onu yeniden kazanmak. Sevgi önemli olan.
Ve daha bir çok gelgitler.
Yaşanan yoğun yalnızlık duygusu . Çaresizlik. Yeniden dokunabilmek için yapılan işe yaramaz zeka oyunları. Yaralanmalar. Sendeleme. Dik durma çabası. Yalpaladığında görünmemek için saklanma.
Sürekli yaşanan eksiklik duygusu. Göğsünün üzerindeki sıkıntı.
Neden terk edildiğini anlama çabası. Suçun altında ezilme. Yaşamadıklarına ve yaşayabileceklerini yitirmenin ezikliği.
Ya terk edenin duyumsadıkları. Vicdan azabı. Terk etme nedeninin getirdiği sonuç. Neden her ne keder anlamlı ve anlaşılabilir olsa da toplumsal bir zafiyettir. Bir birliktelik umudu terkedilmiştir. Kişisel yanı olduğu kadar toplumsal olarak da bir eksiklik yaratılmıştır. ‘Terk etmeseydim keşke’ terk edenin de unutması gereken durumdur.
Yani aslında terk emek ya da terk edilmek iki taraf için de uzun süre anlaşılmazdır ve belki de yarattığı eksiklik hiç bitmeyebilir.
Son: Belki terk etmemiştir.
