Uzaktan izlemek…

Bir ay geçti.
Kışın geldiğimiz Montreal’de ilkbaharı yaşamaya başladık.
Bir aydır ülkemde olan bitenleri sadece internette izleme şansım vardı…
Ondan yararlanarak tüm ulusal gazeteleri okumak zorunda kaldım.
İyi ki kalmışım.
Hepsini bir gün içinde ana haber ve makaleleri ile okumak’ medyamızın içler acısı halini görmek bakımından çok yararlı oldu.
Demek ki medyanın gerçek yüzünü görmek için hepsine gözatmak gerekiyor.
Aslında ben medyanın durumunu değil de barış sürecine getirmek istiyorum sözü.
PKK’nin yani Kürt gerillasının sınır dışına çıkışını dışardan yorumlamak istiyorum.
Dünyanın en sakin ülkesinden yani Kanada’dan bakınca olaya “huzurlu ve güvenli yaşamak” herkesin hakkı değil mi diye düşünmeden edemiyor insan.
Huzur ve sükun.
Güvenle geleceğe bakmak…
Kalkınmış bir ülkeyi geleceğin gençlerine teslim etmek…
Kavgasız-nizasız bir hayatın altyapısını hazırlamak çok mu zor?
Bence iyi niyet varsa Çözümlenmeyecek sorun yok.
İyi niyet ve uzlaşma kültürü geliştirilir, asgari müştereklerde buluşulursa neden huzur ve güven gelmesin ki?
Meseleye; yıllarca çözümlenmeyen, çözümlenmesi istenmeyen terörün bitmesi açısından bakınca “neden olmasın” sorusuna yanıt bulmak kolay degil.
Ama imkansız değil.