Yalnızlık; ağrımak için geceyarısını bekleyen azı dişi gibidir
Yalnızlık; ağrımak için geceyarısını bekleyen azı dişi gibi…
Başına ne dertler açacağını bilsen de
o dişin orada sızım sızım sızlamaya bırakılması
biraz da acıya dayanıklığının sınaması..
umursamaz olmayı istediğin ‘O’ yer…
belki ‘geçer’ boşvermişliği
ertelediğin ‘O” büyük infilak …
ilacının ne olduğunu kestiremediğin ‘O’ panik …
tedavisi geciken köklü bir diş
bazen ihmal bazen korku bazen de görmezden geliş..
uzun ve sancılı bir sürükleniş
temelinden sökülmeyi hak eden ‘O’ bekleyiş..
biliyorsun sonrasını…
Ey geceyarısı!
uyanmıştım da bir kez
gölgeni görmüştüm ansızın,
ne de büyüktü kolların,
hüzne mühür gibi geçen dokunuşların
bir yüreğin taşıyacağı en ağır yüktür
padişah kılıcından keskin
kıdemli bir geceyarısı…
Hoşgeldin, geç içeri şöyle…
Hadi çözelim bu bilmeceyi,
sök çıkar neyse içindeki..
yüzünü çevirip denize baktı…
ufuk turuncu bir tablo gibi eriyordu gözlerinde
mülkü ağır gelmiş olmalı ki kalbimin,
o tablodan içeri girip…
hayır…
işte o gün yerinden söküldü
kökü derin bir haykırış …
gökyüzünden şahlanarak indi kelimeler..
Öyle yüksek bir tepeden bakmışım ki dünyaya
başım dönüyor hala…
bir gün bu kalp durmadan
açıp da ağzını haykıra haykıra…
hayır..
şimdi mutlu musun?
Neden bütün martılar konuşmak için sabahı bekliyor…
ben sabahlara yorgun uyanıyorum,
bütün gece içimdeki umudu yeşertmek uğruna
ertesi günün karmaşasıyla kucaklaşıyorum
ey geceyarısı
kalbin var mı senin?
varsa neden susuyorsun?
çürük bir azı dişi gibi
neden geceyi bölüyorsun?
hani o kıvrılışın sessiz
hani usul usul uzanışın yanıma?
ey günaydınım
madem ki bensizsin
peki kiminlesin?..
öyle bir dönemden geçiyoruz ki, yazmak için kaleme ne zaman sarılsam içimi acıtan bir haberle sarsılıyorum, güzel şeyler seyreliyor kalemimin ucunda… susmak uzuuuunn…
