Yüzde 51 veya 1…

Uzun bir zaman oldu yazmayalı.
Kanada’da kaldığım iki ayı aşkın süre içinde, Türkiye’deki gelişmeleri sadece TV ve internette izledim.
Montreal’de her gün duyduğum rüzgar, yaprak ve kuş sesinden sonra, burada içine düştüğüm sesleri anlatmak zor.
Cehennemi andıran görüntülere eşlik eden sesler ürkütücü boyutta.
Tencere-tava, gerisi hava değil yani.
Değil ağacı, yaprağını dahi koruyan ve ondan her yönüyle yararlanan; yeşil dünyanın temsilcisi bir ülkeden, yani Kanada’dan gelen biri olarak, İstanbul Gezi Park’ında kesilen iki ağaç yüzünden çıkan “masum başkaldırı”yı haksız görmek nasıl mümkün olabilir ki?
İki ana ekseni olan bir konu bu.
İlki ağaca dokunma, yani yeşile uzanan eli kırmak üzere yola çıkanların “ çevreci duyarlılığı”…
Diğeri, iktidarın, yani muktedirin, yani Recep Tayyip Erdoğan’ın ; on yılı aşkın süre boyunca muhalif-muvafık hemen herkesin, ruhunu- bedenini inciten, “ucube” kararlarına karşı verdiği alışılmamış tepki…
Orantısız değil bilinçli ve orantılı bir tepki, başkaldırı.
Sadece yeşil değil.
Sadece ağaç değil.
Sadece insan bedenine arsızca dokunma, yaşam alanlarına tecavüz ve saldırıya karşı gelme, ona tepki verme eylemi değil.
Yılların yanlışlarına başkaldırı ve isyandır bu.
İyi düşünmek ve çok yerinde analiz yapmak gerek.
Gerçeklerin tamamı değil bir kısmi görünsün, incelensin ve üzerinde düşünülsün yeter.
Başkaldırı anında araya sızanlara-mızanlara kimse sığınmasın, bahaneler aranmasın..
Bu millet, hele genç kuşaklar balık hafızalı değil artık.
Hele saf, hiç değil.
Demokrasilerde oy çokluğu ile iktidara gelinir.
Yani yüzde 51 yeterlidir.
Ama yönetilenlerin yüzde 1’inin hakları her zaman gözetilir.
Birey hakları ötekileştirilerek görmezlikten gelinemez.
Özetle, demokrasilerde bazen yüzde 1, yüzde 51’den büyüktür.
Yüzde 1’in anlamını kavrayamayanların demokrasiyi koruyabileceklerinden hep endişe etmişimdir.
Çok endişeliyim.