Azerbaycan-Türkiye ilişkileri söz konusu olunca, dillere destan “bir millet iki devlet” tekerlemesini çoğunuz duymuş olmalısınız. Sizi bilmem ama, ister Türkiye, isterse de Azerbaycan siyasetçilerinin dilinden bu “aforizmi” her duyduğumda saçlarımı yolasım geliyor.
Yahu ne utanmaz adamlar bunlar. Yıllardır ezberledikleri suyu çıkmış bu cümlenin arkasına sığınarak her iki ülkenin vatandaşını da kandırıyorlar. Türkiye – Azerbaycan kardeşmiş, dostmuş. Hadi canım sen de… Devletler dost, kardeş, yoldaş vs. olur mu hiç!? Türkiye-Azerbaycan halklarının kardeşliği ve dostluğu su götürmez ama devletler arası kardeşlik yeni bir kavram olsa gerek. Uluslararası ilişkilerin duygusal söylemler üzerinde kurulduğu nerede görülmüştür? Bir kere şu gerçeği kabul etmemiz gerekiyor: Azerbaycan da, Türkiye de kendi çıkarları ve hesapları olan devletlerdir ve hiç birisinin bunlardan taviz vermesi beklenemez. Hem de cesaretle şunu beyan ediyorum ki, bugün bizi birleştiren en önemli unsur, ortak düşmanımızın oluşudur. Yani Ermenistanın. Maalesef…
“Bir millet iki devlet” şiarına en fazla şunun için karşı çıkıyorum. Şimdiye kadar bu cümleyi dillerinden düşürmeyenler, kendi sloganlarını pekiştirecek, destekleyecek hiç bir icraatta bulunmaldılar. En azından ben görmedim. Oysa hep sömürdüler, bugün de sömürmeye devam ediyorlar bizi. Bu nedenle halk artık gülüp geçiyor bu boş laflara. Ne demişler? Ayinesi iştir kişinin, lafa bakılmaz.
İki toplumu birbirine yaklaştırmak, birbiriyle kaynaştırmak, tanıştırmak adına ne yaptılar ki, bugüne kadar? Türkiye ile söyledikleri kadar can dostu isek, hala nasıl oluyor da Azerbaycan’da Türkiye denilince akla dönerden ve İ.Tatlıseksten başkası gelmiyor? Yani Türkiye’yi bunların dışında temsil eden bir değer yok mu? Bu görüşümü bir TV programında dile getirdiğimde kıyamet koptu.
İşin ilginç tarafı Bakü’de oturan Türkiye vatandaşlarından da tepki aldım. Bana ne yönde itiraz ettiklerini duysanız, basarsınız kahkahayı. Dönerin tarihi bir yemek ve Türk mutfağının önemli öğelerinden olduğunu anlatmaya kalkışmışlardı. Yani TV programında aslında ne demek istediğimi, dönerin sadece bir teşbih olduğunu dahi anlayamamışlardı. Allahtan bir iki ay önce Fazıl Say memleketimize uğradı da, kulaklarımız kaliteli müzik duydu. Halkımız Türkiye’nin Mahsunlardan, İbolardan, Emrahlardan ibaret olmadığını anladı sonunda. İnanmayacaksınız ama, bir arkadaşım Fazıl Say’ı dinledikten sonra “Türkiye’de klasik müzik gerçekten de biliniyor muydu ya?” diye sormuştu bana. Tek kelimeyle rezalet!
Veya nasıl oluyor da, Türkiye’de hala Azerbaycan’ın ünlü yazarları, ses sanatçıları, ressamları tanınmıyor? Her kesin bildiği bir Zeynep Hanlarova var onu da millet olarak antropoloji müzesine koyduğumuz yıllar oluyor.
Tekrar ediyorum, halklarımız zaten kardeştir, ama bu kardeşler siyasetçilerin yardımı, aracılığı, desteği olmadan birbirlerini tanıyamazlar. İstiklal caddesinde yürüyen küpeli, gitarlı gencin umurunda mı Azerbaycan? Ya da Bağdat caddesinin elit kafelerinin birinde capuccino yudumlayan sosyetik bayanı çok mu ilgilendiriyor yanı başındaki bu ülke? Siz neden bahsediyorsunuz Allah aşkına? Azerbaycan’ı onların ayağına kadar götürmeniz gerekiyor, başka türlü olmaz bu iş! Avrupa’yı, Amerika’yı tanıdıkları gibi, hatta daha fazla tanımalılar sözde dost ve kardeş oldukları ülkeyi.
Aynı şey bizim için de geçerli. Halkımız Türkiye’yi hiç tanımıyor. İnsanoğlu ise tanımadığının, bilmediğinin ya düşmanıdır, ya da aşırı hayranı. Bugün Türkiye’yi sevmeyen, hatta nefret eden bir nesil yetişiyor Azerbaycan’da. Rusça konuşan, McDonaldslarda kahvaltı yapan ve Rammstain dinleyen genclik. Onlara göre Türkiye geri kalmış bir ülke, Türkler ise kültürsüz bir millettir. Bazıları da var ki, Türkiye’ye taparcasına bağlıdır ve mehmetçiğin bir gün mutlaka Karabağa girerek (!), işgal altındaki topraklarımızı boşaltacağına inanıyor.
Bu yanlış tasavvurları, ham hayalleri yok etmenin hiç mi çaresi yok? Elbette var.
Devam edecek…
