“Beyaz güvercinler vardı gök yüzünde…
Ve onlara el sallayan çocuklar
gülen gözleriyle…
Sonra kanatlarında bomba taşıyan
Uçaklara dönüştüler bir bir bu güvercinler
Ve gülen gözlü çocukların üzerine
Ölümü ateşlediler…”
Bugün, medyada çıktığı günlerin ardından unutulan ama bana göre insanlığın barışa olan inancı adına her zaman gündemde tutulması gereken bir konuyu ele almak istiyorum bu yazımda: Filistinli bir babanın bombalar altında ölen yavrusunun organlarını, gelecek barış adına İsrailli dört çocuğa bağışlaması…
Filistinli bir baba, yüreğindeki yangını bir yana bırakarak savaşta öldürülen yavrusunun organlarını gelecekte barış tohumlarını atmış olabilme umuduyla İsrailli dört çocuğa bağışlıyor. Böylece diğer tarafta, düşman olarak düşünülüp küçücük yaşta öldürülen bir Filistinli çocuğun organları ile İsrailli dört çocuk yaşama dönmüş oluyor.
Oysa bu her iki tarafın çocuklarının da, bombalar altında yarınlarının yok edilmesi yerine okul yollarında geleceklerini düşlemeleri gerekmez miydi?…
Ama bu çocukların gelecekleri yok ne yazık… Ya da aydınlık değil yarınları, savaş ve barutun ağır kokusu çoktan sinmiş ufuklarına…
Geleceğe umutla bakmaları için ufak serpintilere bile razılar… Aynen yukarıda bahsettiğim Filistinli babanın hiç olmasa diğer çocukların yarınlarının kurtarılması umuduyla kendi çocuğunun organlarını düşmanlarına bağışlamaya razı olması gibi…
O tomurcuklar bir gün filizlenip büyüyecek ve savaşa karşı kocaman yürekler olarak dikileceklerdi belki de kanla tarih yazmak isteyenlerin önüne ve “Biz varız” diyeceklerdi, “Bu da bizim geleceğimiz ve kanlı ellerinizi çekin geleceğimizin üzerinden”
Umarım bağışlanan o Filistinli yavrunun organları ile gerçekten İsrailli çocukların yüreğinde bir takım barış tomurcukları filizlenebilir ve yarın için birtakım umutlar yeşerebilir o kanlı coğrafyada…
