Ethem Sarısülük, Abdullah Cömert ve Ali İsmail Korkmazlar. Ahmet Atakan, Mehmet Ayvalıtaş, Mustafa Sarılar. Berkin Elvan, Ahmet Küçüktağ ve Burak Can Karamanoğlular. Duran adam, kırmızılı kadın, penguen belgeselleri ve habersiz haberciler. TOMA’ya karşı tencere tava olmadı düdüklüler. Siyahlı kadın, Çarşı Grubu, Davulcu Vedat ve Çapulcular. Kelime Oyunu’nu, Ali İhsan Varol ve Anti-Kapitalist Müslümanlar. Fenerbahçe, Galatasaray, Karşıyaka, Göztepe, CHP, MHP, zamanın BDP’si. Gitarlı Genç, Sapanlı Teyze ve daha kimler, neler… Kısaca, Yeni Türkiye’den önceki eski Türkiye. Ve tüm bunlara karşı Recep Tayyip Erdoğan ile geri kalan yüzde elli, camide içilen içkisi ve bacısı. Olsun. Bizlerin o yüzde elliye bir dizi teşekkürü var.
Velev ki, iş makinalarına karşı parkta nöbet tutan ve nefes alma hakkını AVM’ye değişmeyen tatlı insanlarımızın, ağaçları kestirmemek ve parkta nöbet tutarken biraz da örnek olmak için yapacakları basın açıklaması, konser ve film seyri olarak belirlenen plana karşı Tomalı, sopalı bir müdahale olmasaydı, Gezi Parkı’ndan haberimiz olmayacaktı. Emin olabilirsiniz çünkü kan görüyorum, vahşet görüyorum ya da sevimli panda görüyorum yoksa, olay ya da dram yoksa haber de yok. İyi ki geldiniz ve o çadırları yıkıp gittiniz. İyi ki, sadece bunu dikkate alan bir basın ahlakı oluşturuldu. Hepinize teşekkürler. Sizler, günler süren ve ülkenin her bir köşesine yayılarak hükümetin özgürlük, insan hakları ve özel yaşama müdahalesine karşı başlayan bir eyleme sebep oldunuz. Yoksa kimsenin uyanacağı yoktu. Siz kimsiniz bilmiyorum ama iyi ki varsınız.
Kayıplar yok mu, çok var. Giden gitti mi evet gitti fakat tuzumuz kurumayacak. Unutursak kalbimiz kuruyacak. Ustanın da dediği gibi,
“Bir ağaç kesildi, bir millet uyandı”
Kutlu ol Gezi, bir yaşındasın.
