KAÇIRLIP KAYBETMELER GÜNDEMDE: BİR ANNENİN FERYADINA KULAK VERELİM
Gazetelerde bir annenin çığlığını okudum. ‘Oğlum Nerede?’ diye haykırışları insan olanan yüreğini derinden etkiliyor. Bir haftadır kendisinden haber alınmayan Ali YETGİN’in Annesi Beser Yetgin, insanın duygu dünyasını parçalayan Kürtçe ağıtında “Oğlum nerede?” haykırışı bir annenin evlat sevgisinin acılara bürünmüş resmini çizgiyordu.
Bu topraklar çok acılar gördü. Binlerce insan yaşamdan kaparılıp alındı, kaçırılıp öldürüldü, kafaları kesilip sokağa atıldı, kuyulara dolduruldu. Hala 17 bin faaili belli olan ama gizlenen cinayet var. Bu topraklarda yaşamın zorlukları içerisinde büyüttükleri ama devletin silahlı güçleri tarafından öldürülen çoçuklarına göz yaşlarını dökten anneler var. Sistemin uyguladığı bu politika, toplumsam bir sorun haline gelmiş bulunuyor.
Yıllar önce, üniversite yıllarında yakında tanıdığım Hüseyin Torman kaçırılıp kaybedildi. Hala nereye gömüldüğü bilinmiyor. Bu dönemde ilk kez yürütülen kapsamlı bir mücadele ile Kayıplar sorunu Türkiye’nin gündemine girdi. Torman bulunamadı ama onunla, Türkiye kamuoyu, çok daha kapsamlı olarak bir gerçeği gördü.
İkinci olay, Anadolu ve Mezopotamya topralkarında ciddi bir mücadele kaynağı olan ve dünya çapında gündemleşen, filimlere, belgesellere konu olan Hasan Ocak’ın kaçırılması oldu. Gazi Mahallesinda katliamı sırasında toplumsal tepkinin örgütlenmesinde önemli bir katıkısı olan Hasan Ocak kaçırılıp öldürüldü. Ailesi ve arkadaşlarının yoğun mücadelesi sonucu kimseziler mezarlığında bulundu. Hasan Ocak’da Hüseyin Toraman gibi kaçırılan binlerce insanlardan biriydi. Ancak bu kez, öldürülüp kaybedilmek istenen Hasan Ocak’ın cenazesini teslim etmek zorunda kaldılar. Ocak’ın dava arkadaşları, Kayıplar Mücadelesine uluslararası bir boyut kazandırdılar. İlk kez Türkiye’de “Uluslararası Kayıplar Kurultayı”nı örgütlediler. Bu bir ilkti ve Türkiye’de devlet tarafından kaçırılıp yok edilenlerin bulunması için yeni toplumsal ve siyasal süreç oldu. Kürdistan’da artık sayısı unutulmuş binlerce insan kaçırılıp yok edildi. Çoçuklar, genç kadınlar, dağda çobanlık yapan insanlar devletin militer güçleri tarafından kaçırıldı. Yıllar sonra çok az bir kısmı toplu mezarlarda bulundu.
Devlet, kendisiyle ciddi mücadele içinde olanları her zaman potansiyel bir tehlike olarak görür. Bu bilinen bir relitedir. Toplumsal mücadele içindeki bir çok insanı da yok etmek etkisizleştirmek için elindeki bütün araçları kullanır. Ali YETGİN’de bunlardan biridir. Kardeşinin verdiği bilgiye göre YETGİN; ‘Ankara’da TEKEL İşçilerinin direnişinin içinde bulunuyor. Ona aktif destek sunuyor. Polis, bu gerekçeyle de tehdit ediyor. Polis, YETGİN’in kaybolmasından bir gün önce evi aradığını ve evlerinin yakınındaki kahvehaneye sorduğunu’ belirtiyor.
Yaşanan binlerce deneyden sonra YETGİN’in bu süreçten sonra kaybolması tesadüfü bir durum değil. Yetkin ailesinin ve avukatların, karakol, “İstanbul ve Ankara Emniyet Müdürlükleri Terörle Mücadele Şubelerine yaptıkları başvurulardan ‘bizde yok’ yanıtını aldıklarını” söyledi. Devletin ‘bilmiyoruz, bizden değil’ gibi lafları bilinen klasik metodlarıdır. Bir çok insan için bunlar söylendi ama daha sonra kendilerinde olduklarını kabul ettiler. Bunun tek yolu kararlıca mücadele etmektir.
Anadolu ve Mezopotamya’nın ilericileri, dmokratkları aydınları, gazetecileri, politikacıları, demokratik kurumları, sendikaları, medya kurumları geçmişe oranlar çok daha ciddi bir deneyim sahibidirler. Kaçırılıp kaybetmelere karşı ‘Cumartesi Anneleri’nin yıllardır sürdürdüğü ve kurumsallaştırdığı bir mücadelesi var. Hem iç, nem de dış kamuoyunu duyarlı hale getirmek için eylem zamanıdır.
Şimdi bütün yürekler ALİ YETGİN için atmalıdır, onu kurtarmak bizim ellerimizdedir. Gerekli duyarlılık gösterilmezse, ölmülere bir yenisi eklenecektir. Bir insanı kurtarmak için hepimize insanı bir sorumluluk düşüyor,
YETGİN’in annesinin yüreği yakan feryadını dindirmenin tek yolu, oğlunun bulunmasına yardımcı olmaktır.
Yarın bizim yüreğimiz yanmaya başladığında etrafımızda kimseyi bulumayız.
